Bangkok, 2 - 6 september 2013

Even bijkomen, lekker een paar daagjes in Bangkok. Een ander guesthouse, wel in Bang Lamphu, de oude stad. In een rustige buurt en met een mooie tuin. Soms een kleine ergernis. Fotoos van Hongkong en Bangkok bijgevoegd en geupload maar zijn dus niet terug te vinden. Overnieuw dan maar.

Verkoper van Durian 

 

Santichai Prakan Park		Wel met alcoholverbod

 

Hongkong, 6 - 11 september 2013

Tussendoor vijf nachtjes slapen in Hongkong. Hongkong is niet zo ver vliegen vanaf Bangkok, 2 uur en 45 minuten. Het is alweer twee jaar geleden dat ik hier het laatst ben geweest. En, nog steeds met heel veel plezier. Het weer is fantastisch, overdag even boven of rond de 30 graden en in de avond koelt het nog een paar graden af  en dat alles vrijwel altijd onder het genot van een briesje. Anders dan de voorgaande keren slaap ik niet meer op Kowloon, zeg maar het vaste land, maar in een hostel op Hongkong Island: Yesinn Causeway bay. Een aanrader!

Causeway Bay bij avond

Net als ongeveer alles hier goed en goedkoop bereikbaar met het OV. Omdat ik mijn Octopus card (OV chipkaart) van de vorige keer niet meer kon vinden, moet ik een nieuwe aanschaffen. En dat pakt heel voordelig uit want bejaarden reizen goedkoper. Op mijnkaart staat "Elder" en als ik bij de poortjes kom piept hij ook anders dan de "gewone" kaarten. Om indruk te geven, de tram, ongeacht de afstand kost mij 1,10 HK$ en dat is 11 cent. De metro  komt voor mij meestal uit op 2 HK$, 20 cent. Aan straat eten of eten halen bij een 7/11 is ook goedkoop; een "Set Breakfast" is 13 HK$, dus 1,30 Euro, en dan heb ik een grote cappucino en een bakje met visballetjes, rijstrolletjes en saus. Maar dan genoeg voor een ontbijt. 
Eten in een restaurant is duurder maar zeker nog goedkoper dan in NL. Een goede luch heb je al voor 60 HK$, 6 euro. Koffie bij Starbucks of Mac cafe kost ongeveer hetzelfde als  in NL. Maar ook prima. 
Een stad is leven en in het leven staan. Hongkong is stad en water, heel veel water. Dat maakt het nog mooier. 

Ik zit dit te schrijven op het "public terrace" van het IFC, International Financial Center, fucking duur, maar het terras met uitzicht over de haven en de pieren van de vele veerboten is gratis. Je kunt voor teveel geld een jus bij de bar halen (45 HK$) maar je kunt ook je flesje water van 3 HK$ meenemen. Zo heb je op veel plaatsen "public  terraces". Werkelijk een vondst. En dan dat uitzicht! Schepen varen af en aan. De groengeschilderde Starferry ploegt dag in dag uit van Kowloon naar Hongkong Island en weer terug.

En wat doe je daar nou zoal? Veel wandelen, veel met de tram, bus  en metro. Er is zoveel te zien, zoveel mensen, zoveel spullen, zo leuk! Ik zwerf eindeloos door de stad; ga naar het eindpunt van de metro, tram of bus en loop weer in een nieuwe buurt rond. En sociaal zat het deze trip ook prima; eten bij Maarten en Andrea en de kleine Daniel thuis, Met Maarten biertjes drinken aan het strand van Park Island, Met Maarten hiken  in Sai Kung National Park, ergens rond de 15 km, omhoog en omlaag, dik ruim 30 graden. Dat wel maar prachtig.

 

SaiKung Waterfront		Saikung National park

 

Uitzicht vanaf de trail		Maarten maakt en gaat op de foto

 

Saikung, verstopte koe		Verstopte koe nr. 2

Maarten drinkt en verzweet 1,5 liter water. Ik doe het met minder, 0,75 liter. Tussendoor vis eten aan het water, gebakken tong, een bord vol, voor rond de 5 euries. Lunchen met Lonneke in de FCC, Foreign Correspondents Club, een club waar het koloniale zweet nog van de muren druipt en waar al tientallen jaren alleen het personeel en de gasten vernieuwd zijn. Waar ik niet mag betalen omdat Lonneke lid is en leden de rekening thuis gestuurd krijgen. Oorsponkelijk konden alleen diplomaten en journalisten lid worden maar tegenwoordig het gepeupel ook, tegen betaling van 25.000 HK$ per jaar. Voor die 2.500 euro moet je wel heel veel afeten wil je dat er uit krijgen. Je krijgt wel historische grandeur, dat weer wel. En meer bier met Maarten, en lunchen met Maarten en Andrea tijdens de behoorlijk flexibele lunchpauze van Andrea.

Bangkok, 11 - 13 september 2013

In de avond terug naar Bangkok. Don Muang Airport, het oude vliegveld dat gesloten zou worden na de opening van het grootse airport Suwamabhumi. Dat bleek echter al snel na opening te klein, reden voor een schilderbeurt voor Don Muang. Ik was hier het laatst geweest in 1999, op weg naar de Philippijnen. Don Muang is een historisch vliegveld en dateert van 1914. in 1929 landde er het eerst commerciele en internationale vliegtuig; een postvliegtuig van de KLM op weg naar Batavia.

Ik pak bus 59, rechtstreeks naar Banglam Phu, de oude stad. Mijn favoriete en snelste route met de Skytrain en de boot over de rivier kan niet meer want het is al laat en dan vaart de boot niet meer. 
Het wel laat maar niet laat genoeg. Onderweg zit alles nog te eten en veel marktkraampjes zijn nog open. Het is een warm welkom. Deze bus 59 is een historisch exemplaar, een weldadig ontbreken van aircon, geen met reclame beplakte ramen en zelfs ramen die open kunnen. En dat staan ze dan ook allemaal. Bij de historische bus passen de kraakwitte uniformen, compleet met geborduurde apauletten, als een "busje". Het tarief is ongehoord; 6,5 Bath en dat is minder dan 20 cent! Het begint te regenen. De ruitenwisser aan de bestuurders kant heeft het opgegeven dus de chauffeur moet regelmatig poetsen om nog wat te kunnen zien. Of het zijn gewoonte is of dat hij in een slechte bui is, de bus wordt mishandeld. Hij laat de motor tot overbodig hoog toerental doorloeien en de verlengde versnellingspook zet regelmatig een concert van krakende tandwielen in. Onbegrijpelijk dat je met dit soort behandeling als bus zijnde nog zo oud kan worden.  Het is steeds minder hard gaan regenen en als ik uitstap bij de halte vlak na het  "Democracy Monument" komt het met bakken naar beneden. En het is nog een kwartier lopen naar mijn guesthouse Penpark Place. Binnen no time ben ik drijfnat maar dat is niet erg want de regen is niet koud en het is nog steeds een graad of 30. Op Khao San Road is alles veranderd in een zee van plastic. Handel is bedekt en mensen hebben zich bedekt. Sommigen maken zich vrolijk om ie dwaze man die door de stromende regen zijn rugzakje blijft verplaatsen. Sommigen bieden een parapluie of poncho te koop aan. Kansloos, want mosterd na de maaltijd. 
Bij het ontwaken de volgende morgen komt opnieuw de hemel naar beneden; ik ben weer in Bangkok dus. Geen punt dan maar ontbijt in het Guesthouse en die zijn blij met de regen want dat levert meer otbijtgasten op dan anders. Uiteindelijk wordt het droog en ga ik naar station Hua Lamphong om een kaartje te kopen voor de nachttrein richting Vientane in Laos. In de avond verwen ik mijzelf met een etentje in het Navalai resort. Niet omdat het eten meer fantastisch is of goedkoper maar omdat het terras aan de rivier ligt. Ik raak in gesprek met een stel uit Nijmegen. Zij lijkt Indisch en hij is blond met blauwe ogen. Zij is gewoon Brabantse en hij heeft een Indische vader. Het kan verkeren. Allebei gek op Thailand. Vanavond weer naar huis vliegen; ik nog niet.

Mijn topatractie in Bankkok: Chao Prao express boat

Intermezzo, Scam of kansloos.

Het is prettig toeven in het Santichai Prakan park in Bangkok. Ik zit op een bankje te staren naar de rivier. Er wandelt een oudere dame rond. Zij raapt afgewaaide bloemen van de grond en bundelt ze. Dan loopt zij op mij  toe en houdt de bloemen onder mijn neus. Lekker. Ik bedank haar en ze  drentelt verder. Gaat even verder op een bankje zitten. Even later voegt zich een jonge man bij haar. Ze praten druk en bellen regelmatig. Dat is niet opmerkelijk want dat is hier naast eten zo'n beetje de daginvulling geworden, dat bellen dus. Als ik opsta om mijn weg te vervolgen, wordt ik gewenkt, of ik even wil neerstrijken. Dat is goed. Na de gebruikelijke vragen over herkomst, reisdoel en burgerlijke staat komt het verhaal. Zij, Chousy, is 64 en is bezig met de verbouwing van een huis tot guesthouse.
Hij, Carlo, is haar zoon en het resultaat van een inmiddels beeindigd
huwelijk met een Italiaan. Zij en haar zoon hebben daar ook een Italiaans paspoort aan overgehouden. Carlo heeft 10 jaar in Zwitserland gewoond en daar goed kunnen sparen. Dat spaargeld is goed besteed aan de aankoop van een traditioneel huis hier in de oude stad. Daar gaan ze dat guesthouse vestigen, een oudedagsvoorziening voor Chousy, die ook nog voor een 88  jarige tante zorgt. De voortgang is inmiddels vertraagd omdat na de aankoop  de verbouwing de laatste spaarcentjes heeft opgesoupeerd. Of ik het wil zien? Uit nieuwsgierigheid zeg ik ja. Ik denk dat ik sterk genoeg sta tegenover investerings verzoeken.
Voor wie wel eens op TV de programma's heeft gezien over de meest onhandige klungels die hun droom in het buitenland gaan waarmaken, heb ik nu zo'n  uitzending live kunnen beleven. Ja, het was een traditioneel huis en ja, er was een verbouwing aangevangen. Maar verder..... Houten wanden gesloopt, stenen wanden gemetseld op plekken die mij erg onwaarschijnlijk toeleken, een toekomstige WC/badkamer van hooguit 70 cm breed, exclusief tegels, een  teakhouten vloer waar beton overheen gestort was en een  bovenverdieping met vier gastenkamers waar  je door de ene kamer naar de ander moest. En achter het huis een strook van twee meter vuilnisbelt waar de tuin zou komen omdat buitenlanders zo graag buiten zitten.  De metselaar die hier aan de gang was hadden ze vooruit betaald en die is op een kwade dag vertrokken met medeneming van de elektra meters en niet meer teruggekomen.
En of ik investeerders wist want er was nog maar 5 tot 6000 Thai bath nodig om het af te maken. Ja, ja, ongeveer 150 Euro. Misschien dat het  50  voudige net genoeg zou zijn en dan nog is de geplande indeling ongeschikt.
Ik heb dat niet verteld, ik weet geen investeerders. Ik ben een volgende keer wel gaan kijken of zij weer in het park was, misschien op zoek naar  investeerders.

Bangkok, Vientane, vrijdag 13  en zaterdag 14 september

Vrijdagavond met de slaaptrein op weg naar Vientane, de hoofdstad van Laos. Prima geregeld,  vrijwel op tijd, schoon en lekker eten en drinken. Ik deel mijn plek met een Australische heer van mijn leeftijd. Hij woont in Vientane en dat past beter bij zijn budget dan zijn pensioen opmaken in Australie. Hij is voor het een of ander even naar Bangkok geweest en is nu weer terug op weg naar huis. Tig keren gaat zijn telefoon; "My little girl" die hem waarschuwt geen andere vrouw te nemen anders zal ze hem vermoorden. Hij zegt te geloven dat ze het nog zal doen ook. Ik informeer via een voorzichtige omweg naar hun beider toekomst. Hij heeft het jonge ding gewaarschuwd dat hij oud is en ziek kan worden (een dubbele bypass heeft hij al) en dan terug gaat naar Australie en haar niet zal kunnen meenemen. Maar het is onvoorwaardelijke liefde. In Vientane heeft hij een gezin geadopteerd  met een 3 jarig dochtertje dat gehandiapt is aan beide armen; zij kan haar handen niet gebruiken. Hij betaalt de familie 50.000 kip per week (ca 5 euro) per week. Daarmee gaan zij 2 keer per week naar het ziekenhuis voor fysiotherapie. Niet dat het helpt maar als het kind regelmatig haar neus laat zien heeft ze een kans op operatie als een Frans of Autralisch medisch team langs komt. Die geven de voorkeur aan behandeling van patienten die toch al regelmatig langskwamen. En hij heeft uitgezocht dat herstel met een betrekkelijk eenvoudige operatie mogelijk is en dat zij zeer waarschijnlijk beide handen weer zou kunnen gebruiken.

Inmiddels heeft zijn "little girl" , niet de 3 jarige dus, alweer een paar keer aan de telefoon gehangen. Onze trein heeft een uur vertraging opgelopen. Hij stapt uit in Nong Kkai, de grensplaats met Laos, en gaat verder naar Vientane met bus en tuktuk. Hoewel little girl telefonisch klaagde over zijn vertraging met de trein uit Bangkok, is ze, anders dan bezworen, niet op het station van Nong Khai om hem op te halen. "She is always late" verklaart hij mij. Geef mij ook zo'n "little girl". Je broek zakt er van af. Oh, sorry, foute zin.

De slaaptrein uit Bangkok en de pendel naar Thanaleng

Ik stap over op de pendeltrein naar Thanaleng, aan de andere kant van de Mekong rivier, de grens tussen Thailand en Laos. In Thanaleng krijg ik een paspoortpagina groot visum ingeplakt. Voor $ 35 en 1 $ weekendtoeslag. De kosten zijn afhankelijk van je nationaliteit. Ik betaal dus $ 35 maar de Duitsers voor mij ieder slechts $ 30. Dat is even slikken.

 

 

 

 

 

  

 

 

Landschap in Isan, onderweg            De vriendschapsbrug over de Mekong

Een Amerikaanse medereiziger die in Vientane woont, vast ook met een little girl, regelt en onderhandelt met een taxi voor ons, inmiddels met zijn zessen. Het laatste struikelblok gaat nog over 500 (de chauffeur) Thaise Bath of 420 (de Amerikaan). We hebben het wel over een verschil van bijna 12 eurocent per persoon. Hoe moeilijk kun je doen. Ik bemoei mij er maar niet mee. Het geld wordt verzameld en aan mij, ik zit voorin, doorgegeven. Het Duitse stelletje houdt het geld, voor hen bijna 3 euro samen, nog even stijf vast totdat zij zeker zijn dat zij op de juiste plaats zijn gearriveerd. Kennelijk slechte ervaringen in de Heimat.

Ik slaap in Naphavong Guesthouse op de Rue Chao Anou. Grote kamer met kingsize bed, eigen redelijk luxe badkamer, sateliet TV, airco (bah), koelkast, wifi, kraakhelder en ontbijt. En dat allemaal voor 15 US$ per nacht. Aardige mensen, klein guesthouse, "No English". Maar daar maken zij geen punt van en ik ook niet.

 

 

   
 Vientane

 

 

Vientane verrast mij. Niks aan, zo lees ik voortdurend. En dat klopt voor een deel. Er is niets te doen. En dat maakt plekken soms zo aangenaam. Relatief weinig auto's. Daar zijn ze nog voor aan het sparen denk ik. Een mengeling van lokale gebouwen, Franse villa's, lelijke (vind ik) nieuwbouw en veel, heel veel groen. De wegen en trottoirs zijn prima, ook al anders  dan waar ik voor gewaarschuwd was. Langs de Mekong rivier is een lange wandelpromenade aangelegd waar 's-avonds de Night Market wordt opgebouwd. Veel koffiehuizen met goede koffie, baguettes en croissants. Het Franse verleden heeft zich in ieder geval daarin geworteld.

 

 

    

 

 

   Franse villa's

 

 

 

De vreemdelingen die zich in Vientane bevinden zitten tegen de avond bij elkaar in de cafees aan de BeerLao, het lokale en voortreffelijke biertje. Ik eet in een lokaal restaurant. Als ik van het toilet terugkom zit er een Laotiaans stelletje aan mijn tafeltje. Of ik daar bezwaar tegen heb. Niet dus. Waar ik mij tot een overigens prima soep had beperkt, bestellen zij een tafel vol. Ik moet ook met hen delen. Vooral het meisje spreekt behoorlijk Engels, na 5 jaar opleiding. Zij werken allebei in Vientane en hebben het duidelijk goed. Dit is het beste restaurant van Vientane vertelt zij mij. Dat is ook te zien aan de prijzen. Ik moet 30.000 kip afrekenen, bijna 3 euro voor eten en drinken. Een duur avondje. Eigenlijk hoefde ik niet af te rekenen want zij zouden voor mij betalen. Dat heb ik heel vriendelijk afgeslagen. Wel moeilijk want ik weet eerlijk gezegd niet goed hoe ik met dit soort situaties om moet gaan.

Mekong

 

 

 

 

 

En dan gymmen aan de Mekong

Vientane, 16 september 2013

Vanmorgen aangebeld bij wat ik eerder dacht dat het een textiel museum was, Lao Textiels. Ik word open gedaan door een prachtige Laotiaanse dame die mij de Franse koloniale villa binnen geleid. Zij vertelt mij dat het eigenlijk een winkel is die 23 jaar geleden begonnen is door ene Carol Cassidy. Ik zeg eerlijk dat ik niets ga kopen maar dat ik de villa zo prachtig vind.  Maar het is niet alleen een winkel; aan de zijkant van de winkel worden de zijden stoffen die in de winkel verkocht worden geweven. Alles zijde en uitsluitend met de hand. De zijde wordt ook ter plaatse geverfd en gedroogd en weer op spoelen gewonden, een heel precies werkje. De dame leidt mij rond langs de tientallen weefgetouwen waarop stoffen worden geweven maar soms ook, op bestelling, hele ingewikkelde patronen. Dat doen ze draadje voor draadje met de vingers; maximaal 2,5 cm per dag! En dat moet dan een wandkleed worden. De dame is blij met de bestellingen want er zijn nu niet zoveel klanten omdat het buiten het seizoen is (regentijd). En ze vindt het leuk dat ik heb kunnen  rondkijken en geen punt dat ik niets koop.

 

 

  

 

 

Joma, de bakkerij/koffieshop zit weer behoorlijk vol, zowel boven als beneden. Het beschaduwde terras is alleen in gebruik bij rokers. Onbegrijpelijk, maar prettig voor mij. Een Laotiaanse lunch hebben ze hier niet maar een "veggie wrap with chumus" , cappuccino en een mango juice is ook niet slecht. In de middag ga ik naar het National Museum. Een mooi Frans gebouw dat door de Laotianen wit geschilderd is maar het Franse geel laat zich niet verbergen en werpt hier en daar het Lao wit verre van zich. Het museum is tamelijk basic. Veel prenten en foto's maar ook veel artefacten die een goed beeld geven van de rijke geschiedenis van dit gebied. Het tweede deel van het museum is gewijd aan de hedendaagse geschiedenis van Laos. Het Franse koloniale tijdperk, de opkomst van de communistische partij en de Vietnamoorlog, waar Laos dik haar deel van heeft gehad en nog dagelijks lijdt onder niet geexplodeerde (cluster)bommen en mijnen.

Wel eens zo een cappuccino gedronken?

Vang Vieng, 17, 18, 19 september 2013

Vandaag de bus naar Vang Vieng, een beroemd maar ook berucht plaatsje vanwege de vele fatale ongelukken in de rivier. Maar daarover later. Het ophalen heeft veel voeten in de aarde; eerst met een open busje rond bij een aantal guesthouses, dan gedropt bij een oude bus waar de banken uitgehaald zijn en twee lange banken aan de zijkanten zijn teruggeplaatst. Ik dacht even, dit zal de bus naar Vang Vieng toch niet zijn; 5 uur op een bankje van amper  30 cm diep. Gelukkig bracht deze grotere bus ons alleen maar naar de plek waar de enige echte bus naar Vang Vieng vertrok en dat gaat lukken, een uurtje na de officiele vertrektijd. Het eerste deel van de tocht gaat door vlak land maar daarna gaat de bus de bergen in. Mooie tocht, aan te raden. 

 

   

   

     

 

Vang Vieng zou een plaatje moeten zijn; klein plaatsje in een beeldschoon rivierdal omgeven door loodrecht oprijzende bergen. En groen, groen! Maar toen is er iets fout gegaan. Snel stromende rivier leende zich voor allerlei leuke watersportjes zoals tubing, met een tractorband de rivier afvaren. Voeg daar een mega hoeveelheid alcohol aan toe, leuke aanvullende waterspelletjes en het eindigt in meer dan 13 doden in een jaar. Verdrinken, met je zatte kop op een rots duiken en verzin het maar. De Laotiaanse regering heeft van de ene op de andere dag alle uitspattingen verboden en dat heeft er toe geleid dat Vang Vieng niet langer het Backpackers party paradise van Zuid Oost Azie is. En dat betekent half gevulde guesthouses, meer restaurants dan gasten en een enorme economische terugval voor de bevolking die heftig geinvesteerd had,  Van een boulevard of publieke riverside is geen sprake; alles is in beslag genomen door soms te hoge restaurants en guesthouses. En als je al van de rivier zou willen genieten dan moet je dat doen door gebruik te maken van die restaurants en guesthouses. Toch, als je een beetje zoekt, zijn er nog plekken waar je aan de rivier kunt komen en dat is prachtig. De snelstromende rivier tegen een decor van grillige bergpieken. O ja, en mijn slaapplekje, Molina Bungalows, was prima. In de avond op je eigen terrasje tegen de pisang(bananen) bomen praten. 

 

 

 

Vang Vieng - Luang Prabang, donderdag 19 september 2013

In Azie liggen  de bussutations meestal buiten de stad of in ieder geval in een buitenwijk. Goed voor de tuktuk- en taxichauffeurs. Net als in Vientane is afhalen van het guesthouse inclusief als je een VIP bus hebt. Veel keuze is er trouwens niet als "foreigner"; minivan of VIP bus. De minivans zijn vaak echt mini en te vol. In mijn ervaring, altijd een gewone bus nemen. Een VIP bus is een bus waar de ramen niet open kunnen, de aircon op max staat en de beloofde WC ontbreekt. Maar, geen keus. Duur voor Aziatische begrippen, niet voor ons. 100.000 kip, 10 euro, voor een rit van zeven uur. En wat voor rit! Zeven uur door de bergen. Schitterende uitzichten. De bergen zijn hoger dan ik had verwacht en de bus moet af en toe flink klimmen. De chauffeur rijdt zeer voorzichting en dat is wel handig ook want soms gaat het naast de weg bijna loodrecht naar beneden en vangrail staat er niet. De rit verveelt geen moment. Langs de weg nog heel veel tradionele huizen, bamboe wanden en rieten dak. Nog voor het donker wordt kom in aan in Luang Prabang. 

 

 

 

Luang Prabang, vrijdag 20 september 2013.

Luang Prabang is een plaatje. Gisteravond al rondgelopen en op de nightmarket gegeten, buffetstijl. Veel variatie, veel groenten, maar geen opwindende smaken. Maar de atmosfeer is prima. Ik slaap niet in een hostel maar in een guesthouse, Mounglao Riverside Villa aan de oever van de Mekong. 1e verdieping, een kamer met veel teakhout, badkamer en een balkon met makkelijke stoelen en een uitzicht, of beter gezegd een doorkijkje (bomen) op de Mekong. Duurder dan in het leeggelopen Vangvieng maar voor 25 US$ per nacht voor een in mijn ogen tamelijk luxe guesthouse, op deze prachtige plek, nog steeds een koopje. Anders dan in Vangvieng is er een heuse boulevard waar je onder een vloed van bomen kunt slenteren. De restaurants en guesthouses liggen aan de langs de boulevard lopende weg. Hier zouden kinderen met  gemak op straat kunnen voetballen, zo weinig verkeer is er. Luang Prabang ligt op een plaats waar twee rivieren samenkomen, op een schiereiland gevormd door de Mekong en de in de Mekong uitmondende rivier Nam Khan. Sedert 1995 is de stad geplaatst op de UNESCO werelderfgoedlijst, en dat is niet voor niets. Ik heb in Azie zelden zo een mooie plek gezien. Niet alleen de stad zelf is prachtig maar ligt ook schitterend in het rivierdal omgeven door bergen. Het is hier echt heerlijk slenteren, zowel door de hoofstraat als in de kleine straatjes van het oude centrum. Hier vind ik overigens meer Franse invloeden terug dan in Vientane en Vangvieng. En prachtige oude koffiehuizen met te veel lekkers. Veel Frans gebak, zelfs eclairs au chocolat. Ik heb er niet van gesnoept. Omdat het hier koeler is heb ik ook minder last van aircon; de restaurants en koffiehuizen zijn open en naar goed koloniaal gebruik voorzien van ventilatoren aan de hoge plafonds. In de nacht koelt het zelfs af tot 22 a 23 graden. 

 

  
 

  
 

  

Morgen ga ik verder, een dag varen over de Mekong naar Pak Beng en de dag daarna weer een dag varen naar Houay Xay, aan de Thaise grens. Op een blog lees ik dat de boot niet meer vertrekt uit Luang Prabang zelf maar een stuk naar het Noorden toe. En dat dus maar eerst uitgeprobeerd. Bootje gehuurd (met kapitein) en een retourtje naar het "Boat Station". En de boot ff bekeken die daar voor de volgende morgen al klaar ligt. Het is een lange, zeer slanke, stalen schip voorzien van banken en stoelen afkomstig van personenbusjes. Lijkt mij goed te doen. Op het internet heb ik allerlei horror verhalen gelezen over houten bankjes, afgeladen met volk en spullen. Voorlopig lijkt het daar dus niet op. Afgerekend met de blije kapitein; misschien ben ik in dit laagseizoen zijn eerste en laatste klant die dag. En meteen een tuktuk geregeld voor de volgende morgen om half acht.

 

 

 

Het is nog steeds licht en dus op weg naar Phousy, een heuvel midden in Luang Prabang waar vandaan je een prachtig uitzicht hebt over Luang Prabang. Bovendien moet je daar geweest zijn om de zonsondergang mee te maken. Die zonsondergang zal wel gelukt zijn want het werd donker. De zon heb ik niet meer gezien, die bleef verborgen achter een dik wolkendek. De avond op de nightmarket doorgebracht met eten en drinken met een Australisch-Frans gezelschap. Het was goed. 

 

  

 

Luang Prabang - Pak Beng, zaterdag 21 september 2013

Om vijf uur op. Monniken kijken die bij zonsopkomst in lange rijen door de hoofdstraat lopen en van iedereen wat eten in hun bakje krijgen. Het is ook een toeristische aangelegenheid geworden want vooraf lopen er vrouwen kant en klare pakketjes kleefrijst te verkopen "for the monks". Er worden toeristen aangevoerd met tuktuks die voor de tempel op kleedjes worden geposteerd en eten in hun hand gedrukt krijgen. Ik blijf aan de andere kant van de weg kijken. De echte bewoners die aan de ceremonie mee doen hebben het lastiger en moeten flink doorwerken; voor iedere monnik halen ze wat kleefrijst uit een voorraadbak en maken daar snel een balletje van. Veel werk want het zijn tientallen monniken van klein tot groot, van jong tot oud en allemaal moeten ze een eigen balletje kleefrijst krijgen. Als het voorbij is ben ik zelf aan de beurt om gevoederd te worden. Er is niet veel open maar om half zeven toch op het terras cappucino, croissant en een pain au chocolat. Geen meelijden dus.

 

  

 

De tuktuk is veel te vroeg, als de dood dat ik vreemd zal gaan denk ik. Ook met de tuktuk is het een half uur rijden en ik ben zo op tijd dat het ticket bureau nog niet eens open is. De boot vertrekt stipt op tijd. Een steiger is er niet, gewoon de wallekant afzakken, glibberen door de klei en over een loopplankvan amper 20 centimeter. Aan boord krijg ik een plastic zak om mijn schoenen in te doen. 

 

    

 

 

 

 

Voor lezers die ooit van plan zijn om per boot over de Mekong te varen heb ik gemerkt dat je niet stroomafwaarts, dus van Thailand naar Luang Prabang moet varen maar juist in Luang Prabang moet beginnen, stroomopwaarts, omdat de grote stroom toeristen en backpackers de tocht stroomafwaarts doen.  En nu, regentijd, is het helemaal rustig en is de boot nog niet eens halfvol. Op de boot naar Pakbeng, het eerste traject, zit ik aan een tafel op een relaxte stoel die uit een busje is gesloopt. Op het tweede traject, Pakbeng Houay Xay, mis is de tafel. Maar dat is geen punt, gewoon het bankje voor mij opklappen en je heb een tafel. Hoe beschrijf ik deze tocht? Prachtig is een woord dat voor mij te kort schiet. De stuurman is een held in sturen, langs zandbanken, langs uit de rivier stekende rotspunten, door stroomversnellingen. Soms varen we strak langs de linkeroever, soms strak langs de rechteroever en dan weer in het midden. Hij let scherp op en verandert steeds van koers. Een loeiende zescylinder Isuzu dieselmotor, die zijn vorig leven een vrachtwagen rondtrok, duwt ons stroomopwaarts. De Mekong meandert hier door bergen, zooooo groen! Soms liggen er verstilde dorpjes tegen de berghelling geplakt, soms zet de boot mensen en goederen af of stopt om mensen en goederen in te nemen. Het is ook geen toeristenboot maar het enige vervoermiddel hier; de bus die 1 keer per dag langskomt. Kinderen spelen en zwemmen op strandjes. Vissers controleren hun netten en lijnen, soms vanaf de kant, soms staande op onwaarschijnlijk kleine bootjes. Buffels liggen op een landtong in het zand van het leven te genieten of ontdoen zich in het water van ongenode gasten of misschien wel gewoon omdat ze het  lekker koel vinden.

 

    

 

 

    

 

 

    

 

 

 

 

 

Een enkele keer legt de boot niet aan maar wordt de passagier en zijn spullen vanaf een klein bootje al varend overgeheveld. We worden ingehaald door een speedboat die met 80 km per uur over Mekong jakkert. Ook dat is een optie maar geen ongevaarlijke; in minder dan 1 dag naar Houay Xay waar ik nu twee dagen over doe. De passagiers zitten onoverdekt met bromfietshelmen op en zwemvesten aan op elkaar gepakt. Lekker snel, dat wel, maar ook lekker? De nacht breng ik door in Pakbeng, de vaste tussenstop. Met mensen die ik inmiddels op de boot heb ontmoet zoek ik een guesthouse op. En dat is makkelijk in dit seizoen. Ik heb een megakamer met twee bedden en een grote badkamer voor 50.000 kip, 5 euro dus. Op het internet kost dezelfde kamer 25 US$. Goed dat ik niets gereserveerd heb.