Tokio, zaterdag 15 juni 2013

Welkom in het land van de lage urinoirs

Ik slaap in Asakusa Smile hostel in de wat oudere wijk (zeggen ze) Asakusa. Smile hostel ligt aan de rustig kant van de rivier in deze wijk. De andere oever herbergt het levendige deel van de wijk met veel eethuizen en volk over straat. Veel toeristen, meestal Japanners, een enkele buitenlander. Weinig westerse mensen en al helemaal geen zwarte mensen. Het episch centrum is de Sonsoji tempel met veel kleine straatjes er omheen. De centrale toegangsstraat wordt links en rechts geflankeerd door een lange rij kraampjes met prullaria en lekkernijen. Op het tempelplein heerst een kermisachtige sfeer; de devotie is er ver te zoeken. Ik mag dat wel op een tempelplein. Was dat in verre tijden ooit niet bij de tempel in Jeruzalem? Meer handel en plezier dan devotie? En was daar niet die jongeman met zijn 12 vriendjes die zich daar heel boos over maakte? Ik niet dus, ik vind het wel gezellig. Ook de straatjes om de tempel heen zijn levendig en gezellig. Ja, heel toeristisch maar Volendam en Marken hebben ook hele leuke kanten en vergeet ook Giethoorn niet. Als er ergens veel toeristen op af komen moet het toch een bijzondere plek zijn, anders zouden ze niet gekomen zijn. Ik denk niet dat Almere veel toeristen gaat trekken.

 

langs de rivier		Tuin bij Sonsoji		Omgeving Sonsoji

 

Op de foto		Zitters en zwoegers		Sonsoji

In de avond trek ik de stad in, lichtjes kijken. Naar Shinjuku. Rondom een groot station, ze zeggen dat Sjinjuku het drukste station ter wereld is, liggen wandel-, kijk-, eet- en hoerenwijkjes. Om mij te orienteren loop ik rondom het station. Volgende keer zou ik een kompas moeten meenemen want wat is de noordkant, zoals aangegeven op de kaart? Daarom moet ik rond lopen. De eerste gezelligheid met veel lichtjes en reclameborden loop ik in. Na 100 meter blijkt het de foute keuze. Ik wordt door heren aangesproken. Die het weliswaar niet persoonlijk op mij gemunt hebben, maar mij dringend aanbevelen een etablissement van hun keuze te bezoeken. En niet om te eten uiteraard. Fout gelopen dus. Dan weet ik meteen dat ik aan de andere kant moet zijn voor de gezellligheid zonder lijfelijk verkeer. En ja, het is daar leuk. Net als in de rest van Tokio barst het van de eettenten. Kleine straatjes propvol mensen. Het woord reclame moet hier uitgevonden zijn; Timesquare NY is er niets bij!
Het openbaar vervoer in Tokio is in één woord fantastisch! Een heel begrijpelijk metronet waar het af en aan rijdt. En daar tussendoor nog treinen van Japan Rail (de Japanse NS) en private metrolijnen en treinen. Ik had van tevoren gelezen dat per metro reizen in Tokio voor een buitenstaander buitengewoon lastig was en nauwelijks te doen. De eikel die dat schreef zit in NL denk ik altijd in zijn auto! Integendeel, ik vond het heel helder. Stationsnamen staan ook in het Engels aangegeven en de komst van een volgend station wordt in de metro ook in het Engels omgeroepen. Tokyo Metro lijnen hebben allemaal een letter, de eerste letter van de naam van de lijn, en een kleur. De stations op die lijn hebben een nummer. Als je dus met de Ginzo lijn van station 18 naar 15 moet, kijk je naar een grijze cirkel met een G er in en daaronder staat het stationsnummer. Hoe moeilijk kan het zijn.

 

Sky Tree tower		Snelweg wonen		Zijkanaal

Tokio, zondag 16 juni 2013

Rondom het station Akihabara is het nodige te doen met electronica. Een mega warenhuis en een buurt volgestouwd met electronica winkeltjes. En dat is leuk heb  ik in Taipeh ervaren. Maar het is anders dan inTaipeh. Hier speelt de techniek een zeer bescheiden rol en is de hoofdact weggelegd voor games. Mega hallen voor gamers en naar ik denk gokkers. In ieder geval weg van de werkelijkheid. Dat is wel iets dat mij in Japan opvalt. De mensen lijken gek van de onwerkelijkheid; sprookjesfiguren, onwerkelijke kleuren en voorstellingen. En alles moet lijken op een happy wereld; alles glimt, alles straalt. Het is één grote reclamewolk. Zou de dagelijkse werkelijkheid dan overtrokken zijn met zo een akelige grauwsluier dat spel en sprookje noodzakelijk zijn om te overleven? Ik weet het niet want je kunt het ook niemand vragen want niemand spreekt Engels. Althans, ik tref het nauwelijks. Op zoek naar een internet café spreek ik op straat iemand aan die er uit ziet als een Brits Indiër. Jawel, hij komt uit Pakistan, heeft hier een winkel en spreekt Engels. Samen beklagen wij ons over het feit dat de Japanner geen Engels spreekt. Hij wijst mij op de kaart twee internet café's aan. Als ik meer vragen heb of verlegen zit om een praatje ben ik de volgende keer hartelijk welkom.

Het eerste internetcafé bevindt zich niet ver daar vandaan op de 8e verdieping. Als ik de lift uitkom sta ik voor een balie. Links van mij kasten met video's. Gezellig zitjes en privé boxen met soft seats. En of dat ik mij wil registreren, legitimeren en ff 2800 yen (ca 22,50 euro) aftikken. Krijg ik wel een drankje bij. En dat terwijl ik alleen maar iets moet downloaden wat op mijn e-pad niet gelukt is. Ga ik dus niet doen. Ik wil gewoon een krukje, een PC, internet en dat voor weinig. Wat doe je trouwens in een afgesloten box met soft seat? Je email ophalen? Of zouden die rekken vol DVD's daarvoor bedoeld zijn?

Na een tweede keer in een soort video/internet walhalla te zijn beland, moet ik nog steeds file's downloaden. In wanhoop (nou ja) stap ik de Akihabara Tourist info binnen. Aan de balie een jongeman met een badge op zijn borst "Japanese/English". Dat geeft hoop! Na twee zinnen loop ik vast. Ik hoop voor hem dat zijn Japans beter is dan zijn Engels. Hij zal zijn badge gekocht hebben denk ik. Naast hem in een hoekje weggedrukt zit een meisje. Zij mengt zich schuchter in het "gesprek". Ik ben verrast want zij spreekt foutloos Engels. Geen wonder want zij is opgegroeid in Los Angeles en is omdat haar ouders weer in Japan wilde wonen tot haar spijt hier terecht gekomen. Ik wil weten of Engels hier op school gegeven wordt. Jazeker maar die grammatica is zo moeilijk en bovendien kent het Japans maar een paar klinkers en het Engels veel. Ik neem de verklaring maar voor zoete koek aan; ongelooflijk dat in een industrieel land als Japan ik zo weinig mensen tref die Engels spreken. Het meisje blijkt een waterval nu ze iemand heeft waar ze mee kan praten. Dat van die internet café's klopt. Vroeger had je wel van die gewone maar om veiligheidsredenen mag dat niet meer want, zo legt zij mij uit, die waren 24 uur open en een broeinest van criminaliteit. En daarom legitimeren. En die softseats en die DVD's? Gewoon een extra service die ze in Japan bieden. Ja, ja. Verder wil ze zo snel als ze kan terug naar de VS want de corruptie hier maakt het leven moeilijk. Nieuw gezichtspunt voor mij. Wel leuk gesprek ondanks de vele tussendoor pogingen van "Japanese/English" aan het gesprek mee te doen. Hij begreep niet goed dat hij er niets van begreep. Uiteindelijk heeft het mij toch veel opgebracht; ik heb noodgedwongen zolang zitten klooien dat ik nu wel de grote file's op mijn e-pad kan downloaden.

Uitzicht vanaf de Tokyo Sky tree tower

Intermezzo:

Aan de kade van de rivier die de wijk Asakusa scheidt staat een groepje jongelui. In de rivier drijft een dode vis. De jongens nemen kwetterend en gewapend met camera's en mega lens toeters foto's van het lijk. Twee meisjes uit de groep komen dichterbij om te zien waar de jongens zo'n pret mee hebben. Zij zien de vis, één van hen begint te krijsen als een mager speenvarken en beiden rennen ze zeer geschrokken weg van de waterkant. Kom op zeg! Dit is toch het land van de dode vissen?

Tokio, maandag 17 juni 2013

 

 

De Arakawa lijn

Tokio heeft nog één tramlijn. Ik heb iets gelezen dat "de modernisering" de tramlijnen in de Japanse steden de trams heeft doen verdwijnen. Die zijn vervolgens terecht gekomen in Nagasaki dat geldt als het nationale trammuseum. Maar goed, eerts de Arakawa line in Tokio. Begint al goed, ik kan de halte niet vinden. Ik probeer een goed uitziende en misschien dan wel redelijk opgeleide dame te vragen waar die halte is. Ik weet dat ik dat niet in vloeiend Engels kan doen dus ik lach vriendelijk, kijk vragend en zeg "Arakawa line stop?" Zij negeert mij volledig. Ik blijf gewoon staan en vraag het nog eens. De derde keer dat ik het vraag houdt ze het niet langer vol en geeft een teken van leven. Ze haalt haar smartphone tevoorschijn en zoekt via google maps het antwoord. Ze laat mij het schermpje zien en begint een kant op te gebaren. Ik bedank haar uitbundig en ga lopen; inderdaad, de goede kant. De tram rijdt goeddeels over een eigen baan tussen de bebouwing door. Door achtertuintjes zogezegd. Leuk. Stopt om de zoveel meter en als er een weg wordt overgestoken gaan er heuse spoorbomen dicht. Uiteindelijk ook een stukje over de weg en dan staat de tram gelijk stil in de file tussen de auto's.

Bij het overstappen op de metro zoek ik een tijdje waar al die vogeltjes zitten die ik hoor zingen. Nergens te vinden. Uiteindelijk ken het niet anders zijn dat dan het electronisch is. Nu ik er op let kom ik op meer metro stations waar de electronische vogeltjes er lustig op los kwetteren.

Gefietst wordt er hier ook heel behoorlijk. Nog niet zoveel als thuis maar het begint toch goed te komen. Wel lastig dat ze vrijwel altijd (Tokio) en heel vaak (Osaka) op de stoep rijden en dat niet altijd even vriendelijk. Het lijkt er voorlopig niet op dat de Japanners plaats maken op de rijweg voor een fietstrook, daar is de auto te belangrijk voor. Fietsen komen hier in alle soorten, ook veel kleine en vouwfietsen. Sommige fietsen hebben stepjes achterop waar het vriendinnetje staande meegenomen kan worden. Grappig gezicht. Fietsen zou trouwens een stuk minder vermoeiend zijn als ze hun zadel eens wat hoger zouden zetten.

Osaka, donderdag 20 juni 2013

Ze zeggen dat het een oud land is. Dat zal wel maar daar is niet veel meer van te zien of beter gezegd, ik heb er tot nog toe nog niets van gezien. Maar goed, Osaka is na Tokyo pas de tweede stad die ik Japan zie.

 

Eten in Osaka		Winkelen in Osaka		Supermarkt in Osaka

 

Is die enge kerel weg?

Het is alsof alles er nog maar net is, alles is nieuw, althans niets schijnt ouder dan een jaar of 30, 40. Zelfs als in een locale gids staat dat het om een historisch deel van de stad gaat, is daar boven de grond niets meer van te zien. Een land waarvan ze zeggen dat het hecht aan tradities, hecht kennelijk niet om tradities als het om de gebouwde omgeving gaat. En ja, er zijn hier en daar wel wat historische plekjes maar dan moet je toch vooral aan tempels denken. En de meisjes in traditionele kleding? Heb ik zegge en schrijven één maal gezien en dan nog zal het wel een dame zijn geweest uit een of andere winkel. Alles is ook hetzelfde, en vervolgens weer meer van hetzelfde. Winkels, overdekte winkelgalerijen, electronica paradijzen, warenhuizen, restaurants. Is het dan niet leuk? Ja hoor, dat wel want ook als het meer van hetzelfde is vind ik dat leuk als meer van hetzelfde ook iets is dat ik leuk vind. Een hele winkelgalerij met horeca artikelen, een mega winkel die alleen maar messen verkoopt, tot prijzen van meer dan 100.000 yen (800 Euro). Ook keramische messen voor overigens redelijke prijzen, zo rond de 25 Euro. Apart, dat je met een gebakken mes goed kan snijden en dat het nog scherp blijft ook. Een winkel waar ze alleen bouten en moeren verkopen, in alle varianten en aangewante artikelen. Een mega gereedschapwinkel mat alleen maar gereedschap in alle soorten en maten. Ik wist niet dat er zoveel boortjes waren in zoveel maten en kwaliteiten.

 

Mijn kamer		Shinsekai		"Kermis" Shinsekai

 

Regen in Osaka		Fietsen knippen		En opladen

Kyoto, zaterdag 22 juni 2013

Volgens de Lonely Planet is Kyoto de stad die je gezien moet hebben en past in dat opzicht in het rijtje van Londen, Parijs en Rome. Hier is het ware Japan nog zichtbaar, hier komen de Japanners zelf kijken wat Japan echt is. Hier leeft de traditie voort. Daarom komen er per jaar bijna 50 miljoen toeristen, Japannners en buitenlanders, naar Kyoto. Dat echte Japan wordt hier met name weergegeven door tempels en Paleizen, althans wat daar nog van over is. De rest is voornamelijk beton en staal. En de traditie heet daar voornamelijk Louis Vuiton, Deli France, Zara en Starbucks. Echt niet onaangenaam maar gewoon een moderne stad met goed functionerende metro's grote winkels en gezellige overdekte straatjes. Niets mis mee. En om dat echte Japan te gaan zien moet je bij het station met nog enige honderden mensen in een lange rij gaan staan om op de bus te wachten die je naar al die rijkdom gaat brengen. Heel veel tempels, tuinen en paleizen op de wereld erfgoed lijst van de Unesco. Van historie en traditie is in het stadsbeeld niets, helemaal niets, terug te vinden. Soms loop je langs een tempelcomplex en ja, ik heb de aandrang gehad om naar binnen te lopen maar ik denk dat ik inmiddels genoeg tempels gezien. Meer omdat je het gezien moet hebben. En zo zijn er een stuk of tien die je echt gezien moet hebben, verspreid over de stad zelf en daarbuiten. En veel van die complexen zijn herbouwd na brand of ingrijpend gerenoveerd. Echt historische steden zoals wij die kennen heb je hier niet, zelfs niet in het hoog geprezen Kyoto. Veel van die 50 miljoen komen denk ik omdat je het gezien moet hebben. Maar buiten de tempels zijn er zat leuke dingen te doen. Zoals gezegd, de stad heeft gezellige plekken en een uitzinnig bijzonder station.

Wel van beton en staal maar uitzonderlijk vorm gegeven. Een hal waar een groot vliegveld razend jaloers op zou zijn en dan kun je ook nog eens met roltrappenn naar boven, het equivalent van de 14e verdieping. En naast di roltrappen nog een gewone trap over een grote breedte. Moet je je eens voorstellen dat je met de roltrap in één keer rechtdoor omhoog gaat naar de 14e verdieping. Terug kijk je van de immense hoogte de hal in. Bovenin is op een deel van het dak een parkje aangelegd, inclusief electronische vogel geluidjes.

Om ook wat van het platteland te proeven rijd ik met de trein de stad uit. Ik wil een stukje met een oud spoorlijntje door de bergen rijden. Heen gaat de trein door een dal met een tamelijk wild stromende rivier maar daar zie je niet veel vanwege de vele tunnels. De Sagano Scenic Railway waarmee ik een stuk terug rijd, volgt het oude spoorlijntje dat met de rivier meekronkelt. Het is een schitterende tocht. Op bijzondere punten, zoals midden op een spoorbrug, stopt de trein om de passagiers de gelegenheid te geven te kijken en foto's te maken. Ik stap een station voor het eindpunt uit om het laatste stuk te lopen door een bamboe bos. Een niet te missen wandeling.

 

Sagano scenic railway		Langs de lijn		De conducteur

 

Bamboo forest		Meer Bamboo

Osaka-Hiroshima maandag 24 juni 2013

Vandaag met de bus naar Hiroshima. Vroeg in de morgen ga ik even een frisse neus halen voor het hostel. Er komt een wat sjofel geklede man naar mij toe en vraagt waar ik vandaan kom. Wetend  dat hier The Netherlands niet begrepen wordt zeg ik Ollanda. Ooh zegt de man, Netherlands. Hij spreek Engels. En behoorlijk goed ook nog. Hij leest wekelijks twee Engelstalige kranten of tijdschriften en is voornamelijk geïnteresseerd in economie. Ik krijg een overzicht van de Eurocrisis en hij besluit met de vraag of het wel goed komt nu Holland, Duitsland, België en Frankrijk de Middellandse zee landen moeten redden. Japan is er volgens hem net zo beroerd aan toe. Teveel schulden, ook persoonlijk. "Watch my words" Japan is het volgende Cyprus! Maar veel doet het hem niet meer want hij is al tamelijk oud, 60 jaar. Ik kan het niet laten en zeg dat ik 67 ben. Vissen naar het compliment dat ik inderdaad per kerende post krijg. Maar dan krijgt hij haast, hij moet namelijk de stad in. Ik krijg netjes een hand en hij wenst mij goede dag. Ik sta op het punt weer naar binnen te gaan en dan stopt een tandeloze heer op fiets die mij eveneens Good Morning wenst. Of toevallig mijn Duits niet beter dan mijn Engels is? Bij hem wel dus. Kurz gespräch über das wetter en dan is hij "auf wiedersehen" weg. Het moet niet gekker worden. 

 

 

De highway naar Hiroshima gaat weliswaar langs de kust naar het Zuiden maar wel door de bergen. Tunnels en dalen. Ik heb nog nooit zoveel tunnels gezien op één dag. Wat een werk en wat een geld zal dat gekost hebben. Het eerste stuk lijkt het alsof ik in de Ardennen ben. Maar als je in een dal naar beneden kijkt zie je dat het niet zo is, rijstvelden. Verderop worden de bergen hoger, de dalen dieper en de tunnels langer. Wel jammer dat op plekken waar je langs dorpen rijdt geluidsschermen zijn geplaatst. Fijn voor de bewoners, jammer voor reizigers.

Hiroshima dinsdag 25 juni 2013

Het is een fijne dag, wel bewolkt maar lekker warm. De eerste indrukken van Hiroshima zijn goed. Gisteravond om half zeven aangekomen met de bus, Willers Express. Zeer comfortabel, drie stoelen op een rij, voldoende afstand tot je medepassagier, want daar houden ze hier van, en een huif die je voor de nodige privacy over je hoofd kunt trekken. De stoel kan bijna in slaapstand naar achteren. En de prijs is een derde van wat je moet betalen met de Shinkansen, de hoge snelheidstrein. De oude wijk rondom de stations (eentje voor de Shinkansen en eentje voor de gewone trein) oogt weer Aziatisch, wat ik in Japan nog niet ben tegen gekomen. En voor het station wachten de trams, van hypermodern tot superoud. Meteen leuk dus.
Terug naar vandaag. Ik haal een ontbijtje bij de 7/11 en ga naar het parkje langs de Kyobashi-gawa rivier waar ik gisteravond ook op een bankje heb gezeten.
Op het bankje naast mij zit een dame te schilderen.
Zij spreekt mij aan en nog in het Engels ook. Zij zoekt naar woorden maar samen komen wij er uit. Zij heet Mieko en zij is gaan schilderen na haar pensionering in 1998 als lereras biologie op een "junior high school". Zij is geboren in de Philippijnen in 1937 maar "moest van de Amerikanen na de bom"  in 1945 met haar familie terug naar Japan. Ze woont  niet in Hiroshima maar buiten de stad, 35 minuten met de trein, in een klein benedenhuis met een tuintje. Waar ken ik dat toch van. Ze is hier omdat ze met een vriendin een essay gaat bespreken. Om 12 uur. Ze laat het mij zien, vol met aantekeningen, een echte lerares dus. Haast heeft ze niet want die vriendin is toch altijd te laat. Mieko is twee keer in Nederland geweest en heeft vrienden wonen in Bilthoven. Dus ook in de Keukenhof en Amsterdam geweest. Zelfs in Apeldoorn. Ze vond de Nederlandse steden heel erg mooi met al die gebouwen. Tsja, vertel mij wat!
In november wordt Mieko 76. Ik geef haar een gemeend compliment dat ze er nog zo prachtig uitziet; ik dacht dat we van dezelfde leeftijd waren. En daar wordt ze heel erg verlegen van maar geniet duidelijk.
Ze is lang bezig haar spullen te pakken, we nemen beleefd Japans afscheid en zij zegt tot mijn verrassing dank oe wel.

Ontbijt rivier-		Mieko		Kijken naar eigen werk

Het Hiroshima Peace Memorial Museum geeft een beeld van de gruwelijke gevolgen van een atoomoorlog maar wil tegelijkertijd een oproep tot vrede zijn. Ik loop door het museum met gemengde gevoelens. De beelden en objecten zijn verschrikkelijk om te zien, beelden van half vebrande mensen, kleding van slachtoffers, persoonlijke bezittingen. Gemengde gevoelens omdat niet alleen een beeld wordt gegeven van de bom op Hiroshima maar ook de aanloop wordt geschetst, en meer dan dat. Meer dan dat geeft een overzicht van de oorlogen waarin Japan eerder is verzeld geraakt en waarvan nauwelijks wordt verteld wie begon en welke gruwelen zijn begaan. Op één uitzondering na; ergens wordt melding gemaakt van het afslachten van meer dan 100.000 Chinezen door het Japanse leger in de voormalige Chinese hoofdstad Nanking. Ik neem aan dat het bijschrift ook in het Japans hetzelfde vermeld. Ook beelden en teksten waaruit de vooroorlogse economische opbloei van Hiroshima blijkt; de bouw van militaire compounds en de werven waar aan de lopende band oorlogschepen te water werden gelaten. En over de oorlog waar het land grote delen van Azië in meetrok wordt een beetje onderkoeld gesproken als "The Pacific War". Japan heeft een zeer selectief geheugen en is bekritiseerd door het uitblijven van spijtbetuigingen. Ik denk dat op dat punt de Duitsers het anders hebben aangepakt. Wellicht niet iedereen maar toch de meerderheid van de Duitsers weet wat er gebeurd is en schaamt zich daar min of meer voor. Van een dergelijk gevoel is in ieder geval in dit Museum geen spoor te bekennen. Neemt niet weg dat ik het bijzonder vond hier rond te lopen en te kijken.

 

Voor de bom		En daarna

Aan de kop van het park, net over de rivier loop ik naar de ruïne die de A-bomb dome wordt genoemd. Als een wonderlijke speling van het lot of misschien wel degelijke techniek, heeft de hoofdconstructie van dit gebouw de bom overleefd, de mensen in het gebouw geen van allen. Wat verder nog overeind stond in Hiroshima, en dat was niet veel, is in de loop der tijden door de Japanners zelf gesloopt. Dit gebouw heeft mogen overleven en leeft nu voort als de enige stenen overlevende. Het is goed dat gebouwen niet echt kunnen spreken; het zo te erg zijn.

Daar zijn de statiegeld kisten van de veiling naar toe!

Hiroshima, woensdag 26 juni 2013

Met tramlijn 5 in een oud maar dapper trammetje de tamelijk lange rit naar Hiroshima port gemaakt. Was niet echt bijzonder; een paar veerboten. Na een ferme bak noedels met tramlijn 3 terug naar de stad, ditmaal een supermoderne 5 baks tram. Wel een bizar incident. Ik hoorde schreeuwen in het middenstuk van de tram. Een mongoloïde jongen schreeuwde en trapte tegen de deur. Vervolgens smeet hij zijn tas tegen de deur en ging hij zittend op de grond tegen alles en nog wat aantrappen. Niemand deed wat. De twee (!) conducteurs die er vlakbij stonden reageerden promt. Echter door in te grijpen maar door als een haas naar het achtereind van de tram te rennen. Weg van dat enge gebeuren. Net toen ik had besloten om naar de jongen toe te gaan om hem te kalmeren en op ging staan werd hij rustig en maakte aanstalten om uit de tram te stappen, die inmiddels een volgende halte had bereikt. Ik ging weer zitten. Voor mij was het niet zo moeilijk, volgens mij had hij gewoon zijn halte gemist en was daar vreselijk gefrustreerd over. Zijn agressie was totaal niet gericht op de ontzette omstanders maar alleen op die deuren. Zo apart dat niemand wat doet en dat de conducteurs het op een holletje zetten.

 

De tram		Pleintje		Toch nog beetje Azie

 

Onvermijdelijke poes		Verdiend		Lichtjes en het water

Verder niet veel bijzonders meer gedaan. Geslenterd door het winkelcentrum en de uitgaanswijken Yagembori en Nageragawa-cho. De dag en daarbij ook het verblijf in Hiroshima afgesloten met een paar biertjes op een terras aan de Kyobashi-Gawa rivier. Mooi, lichtjes. 

Hiroshima - Nagasaki, donderdag 27 juni 2013

Shinkansen

Vandaag met de trein naar Nagasaki. Eerst de Shinkansen, de hoge snelheidstrein, naar Fukuoka en vandaar met de Limited express, gewoon een intercity die iets vaker stopt,naar Nagasaki. De Shinkansen is heel comfortabel. Prettige stoelen die ver achterover kunnen zonder dat je de achterpassagier hindert. En railcatering. Veel zie je niet onderweg want net als met de bus is het heel veel in tunnels rijden. Soms een glimpje van het fraaie berglandschap maar dan is het flits, weer voorbij, een tunnel. Wat dat betref was de reis van Fukuoka naar Nagasaki voor het oog veel prettiger. Veel laag land en heel weinig tunnels. Wel heel mooi en lieflijk. Dat deed mij bedenken dat ik vanuit Nagasaki moet proberen om een bus te pakken naar het platteland want daar ben ik, behoudens dan de rit met de museumlijn bij Kyoto, nog niet geweest. Nagasaki is een andere stad dan Osaka en zeker dan Tokio. Kleiner en lager. En het is zacht glooiend. Net als Hiroshima ook een tramstad. Geen metro. Zoals aanbevolen door het hostel doe ik 2 haltes met lijn 3 en dan straatje in, bruggetje over en ik sta voor "Nagasaki International 

Hostel Akari". Een familiebedrijfje. Dat ken ik dus. 30 bedden als het vol is, verder helemaal compleet, met keuken en al. Wel "Japan style". In de huiskamer zitten op een kussentje aan een lage tafel. Ik neem de keukentafel in bezit, gewone hoogte, en dat zit toch wat prettiger. 's-avonds toch wat moe en niet meer de stad in gegaan. You tube filmpje gekeken en tijdig op stok. 

 

Vrijdag 28 juni 2013, Nagasaki

In het riviertje dat langs het Akari hostel stroomt is het een drukte van belang; grote karpers met alle kleuren van de regenboog, daartussen zwemmende waterschildpadden en een gelukkige reiger die regelmatig iets naar boven haalt. Geen karpers in ieder geval want die zijn veel te groot. Het aparte is dat het niet bepaald een kabbelend riviertje is maar de karpers blijven net voor de stroomversnellingen. Ik ben benieuwd of zij zich tegen de stroomversnellingen zouden kunnen opwerken. Meer benedenstrooms beinvloeden de getijden het riviertje en dansen honderden witte kwallen in hun kanten jurk in het rond. Ik heb geprobeerd een foto ervan te maken maar soms ziet het menselijk oog toch meer en beter dan de camera.

 

Spectacles bridge		Wel gekanaliseerd		Koi of gewone karper?

Als je in Nagasaki bent kom je er niet onderuit; je moet echt naar een stukje Hollandsch glorie, het voormalig eiland Dejima. Meer dan 200 jaar Hollanders en dit was de enige poort naar het Westen totdat Japan midden 19e eeuw ook open ging voor andere westerse landen. Zo ongeveer als bedankje kreeg Japan een modern stoom aangedreven oorlogsschip cadeau van Koning Willem II plus een stuk training door marine officieren. Hadden we dus niet moeten doen. Van het oorsponkelijke Dejima is niet veel meer over maar er wordt hard gereconstrueerd. Eindelijk hebben ze iets ouds dat geen tempel is. Toch wel leuk om rond te lopen.

 

VOC mentaliteit		Te vuur en te zwaard		Nog een kant water

In de middag heb ik een koffie afspraak met Yukari Takahira, een couch surfing lid. Zij spreekt redelijk Engels en is blij wat te kunnen oefenen want op de bank waar zij werkt komt daar niet veel van. Ik wil andere dingen en plekken hier weten dan waar de gemiddelde toerist naar toegaat. En daar kan ze mij bij helpen. Voor is met name het vinden van de juiste lokale buslijn lastig omdat alles in het Japans staat aangegeven. We lopen door de stad en ze legt mij uit welke lijnen ik waar naar toe nodig kan hebben. Zij heeft ook al een aantal reizen gemaakt, onder andere nar Muenchen omdat het vandaar niet zo ver is naar .... in Oostenrijk. Vanwege Mozart dus. Je moet er maar van houden. Dit jaar gaat ze weer naar Europa en naar zij hoopt ook naar Nederland. In totaal maar negen dagen want zoveel vakantiedagen heeft ze niet. Als dit contract is afgelopen wil ze een baan zoeken met meer vakantiedagen, om te reizen. Met haar vriendin, niet met haar man. Ik vraag maar niet waarom.

 

Winkelstraatje		Dejima Wharf

Zaterdag 29 juni 2013, Nagasaki

De staf van het hostel had mij een klein café aanbevolen voor koffie en cake, "Lovely couple". Alleen de mannelijke helft van het couple was er, een mand van een zekere leeftijd in een smetteloos wit pak in een on-Japans gezellige tent met blank eiken tafels en geen stoel hetzelfde. Koffie met cake was een kanetje prima vers gezette koffie, een vers gevulde slagroomsoesje en een klein potje creme brulee. En daarbij een stuk taart of cake naar keuze. Er zat nog een familie uitgebreid te koffie en caken. Echt een vondst, zoiets zou je in de Lonely planet moeten opnemen.

En dan de overtocht naar Zuid Korea. Ik had van de site Seats61 een aanbieding gevonden, trein naar Shimonoseki, boot naar Busan en trein Busan Seoul en dat alles voor 14.000 Yen. De meisjes van het reisbureau van Japan Rail, volgens de website de leverancier van het combiticket, hebben het er erg druk mee gehad. Zo druk dat het meer dan een half uur duurde voordat ze in stapels boeken en weet ik wat nog meer plus nog veel onderling overleg, alvorens ze hadden gereconstrueerd wat de bedoeling was en het nog begrepen ook. En dan is het niet iets wat je via internet regelt, neeee, je pakt een telefoonboek en gaat de rederij bellen. En daar was het kantoor inmiddels dicht. Moest ik maandag maar terugkomen. Moedeloos heb ik bedankt, tot ziens en weet ik wat voor prevelementen in het Japans aangehoord, de diepe buigingen over mij heen laten komen en ben maar wat gaan eten, troosteten zogezegd. 
In de avond ben ik nog maar even gaan zoeken of het echt pas maandag kon, die rederij bellen voor een ticket. Niet dus, ook zondag van 9 tot 18 open. Die avond wordt het heel erg laat. Samen met een dronken Japanse jongen, een Koreaan en drie meisjes uit Hong Kong tot een uur of twee zitten ouwehoeren. De Japanner de avond van zijn leven denk ik; drie vrouwen zo dichtbij en er nog mee praten ook. Hij werd er af en toe knap verlegen van. De foto komt via facebook binnen. Ik heb er dus "vrienden" bij.

Zondag 30 juni 2013, Nagasaki

Gewapend met de wetenschap dat de rederij gewoon open was, ben ik zondagmorgen opnieuw naar het reisbureau gegaan en gedaan of mijn neus bloedde. Hopen dat ik niet hetzelfde meisje zou hebben. Een combiticket was niet meer mogelijk, dat moest minstens twee dagen tevoren. Ook een enkeltje met de boot was niet echt eenvoudig. Een half uur heb ik gezeten (echt waar, geen grap) terwijl het meisje was aan het overleggen, formulieren invullen en bellen. Uiteindelijk mocht ik betalen en kreeg ik een ticket mee. Vervolgens nog naar de balie van Japan Rail voor een treinkaartje. Allemaal gelukt. Morgen weg dus.

Na het ticket event de tram gepakt naar het "oude fotografie museum", een museum met oude foto's, voornamelijk 19e eeuw. Wel heel bijzonder. Het museum is gevestigd in wat ze hier old Western Style houses. Een groep van een stuk of zes tegen de berg aan gebouwde prachtige 19 eeuwse houten villa's, goed geconserveerd. Heel schilderachtig. In het laatste huis was een klein restaurant gevestigd, het World food restaurant. Today lunch is Indian Cuisine. De kokkin, een Indiase dame, kwam er aan te pas om mij uit te leggen wat de pot schafte. Zij waarschuwde mij twee maal dat het wel vegatarisch was, ik bedoel maar in een land van dode dieren eters. En spicy kon zeer tot haar spijt niet meer want ze had alles al gekookt en moest toch begrijpen dat het in Japan niet spicy kon zijn. Ja, bij haar in Chennai was dat natuurlijk anders. En ze kon ook niet alles krijgen hier maar geen probleem, ze liet het uit Tokio komen.

In de middag toch maar het A bom museum; niet veel anders dan in Hiroshima. Weer dezelfde gemengde gevoelens. Kijk een wat ons allemaal is overkomen door al die vervelende oorlogen. Niet het flauwste idee wie toch met al die oorlogen is begonnen. Mooie plaatjes van soldaten die het land verlaten om naar China te gaan vechten, studenten die met stokken bajonet vechten oefenen. Uitzinnige vrouwen die de dappere soldaten uitzwaaien. Met het geheugen komt het hier niet meer goed.

Maandag 1 juli 2013, Nagasaki - Shimonoseki - Busan

Vandaag ga ik Japan verlaten, althans indien het weer het toelaat want bij storm wordt er niet gevaren. Even afwachten dus. Om 12 uur geen email dat er geen vaart is, dus ik kan op weg. Eerst met de trein naar Hakata, overstappen op de shinkansen naar Kokura en daar op een stoptreintje naar Shimonoseki, de ferry haven. Wandelingetje van 10 minuten van het station naar het schip. Veel groepen, weinig individuele reizigers. Ik reis tweede klas en dat wil zeggen dat je in een grote slaapzaal mannetje aan mannetje ligt op een matje/matrasje. De vrouwtjes liggen in een andere zaal vrouwtje vrouwtje. Shimonoseki ligt in een soort fjord en het is ver varen naar de open zee. Tegen de tijd dat het schip de fjord uit is, is het donker. Er is een groot restaurant waar weinig mensen zitten. Niet duur en duidelijk Koreaanse invloeden; veel groenten in de soep. De mensen zijn ook anders, lachen terug, zeggen gedag. Erg on-Japans, zullen wel Koreanen zijn. Morgenochten om acht uur in Busan. Ik ben benieuwd.