 | |
Reisverslag vanaf 1 januari 2009 Selamat Tahun Baru, Gelukkig nieuwjaar
 | |
|
|
| | |
| |
Sanur; weer een dag in toeristen paradijs Sanur. Ik begin eraan te twijfelen of het aan mij besteed is. Ik doe wel mijn best. Ga in het restaurant naar de zee zitten kijken. Doe niet in alles mee en laat het buffet met croissants voor wat het is en bestel nasi goring. Sambal erbij is niet eenvoudig maar uiteindelijk te regelen. Na het eten op een strandstoel van het hotel. Er moet toch iets leuk aan zijn, anders kwamen er niet zo veel mensen op af. De met de strandstoelen belaste medewerker schiet toe en ontvouwt mijn parasol. Informeert en passant nog even of een jet-ski niet wat voor mij zou zijn. Ik zeg vriendelijk nee. Ik heb het echt geprobeerd hoor, minstens een kwartier. Als ik nou in slaap zou zijn gevallen had ik het wellicht langer volgehouden. Je ziet, ik doe mijn best. ‘s middags met de verder uitdunnende groep gegeten aan het strand. Rendang. Best lekker. De logistiek is onnavolgbaar. Ik heb mijn eten op en dan wordt de burger van Arjan gebracht. O ja, de burgers waren op maar de cheese burgers niet??!!??? De middag wat rondlopen in Sanur. Ook veel toeristen en dito winkels. Beetje internetten, stukje op de site. In de avond zo een beetje het laatste gezamenlijk diner. Bij The Village, “Italian cuisine”. Of ik het daarmee eens ben is iets anders maar in ieder geval geen spatje Indonesisch eten op de kaart. En nog bomvol ook. En zeker vijf keer zo duur. Vroeger namen we aardappels mee op vakantie naar Frankrijk. Nu kan dat niet meer vanwege het overgewicht. Gelukkig hoeft het niet meer omdat het bagger eten nu met ons is meegereisd. Ik heb genoten van mijn duurste maaltijd ooit hier: risotto. Een smerige rijstepap in zout met strookjes ham. Ik had moeite om mijn humeur op orde te houden. Ik hoor hier gewoon niet. Goed dat ik weg ga. Gewoon even chillen, drankje kopen in de K-mart en voor het hotel opdrinken. |
|
|
|
| | |
| | | |
Vanmorgen weer een beetje vrede met mezelf gemaakt. Vroeg op en dus vroeg ontbijten. Daarna op mijn balkon gaan zitten in de ligstoel. Flesje water en rough guide erbij. Alvast lezen voor morgen en overmorgen. In de kruinen van de bambuh bomen kijken die door de wind heftig heen en weer gaan. Ook dit is natuurlijk Sanur, heftig wuivende kruinen van bambuh bomen. Na terug gekeerde rust eind gaan lopen totdat ik hier in het internet café neer streek. Nu, 12:17 en heerlijk warm. No airco, de gesel van het land. Hoetende taxi chauffeurs, niet omdat ze teveel roken (doen ze overigens ook) maar omdat de airco op maximum in hun gezicht en de mijne blaast. Ik vraag inmiddels of het wat lager kan. Ik merk dat ze dat graag doen. Ik ben er nu rustiger onder. Ik weet dat veel mensen eigenlijk het Oosten haten en daarom nog steeds hun aardappels meenemen en zich voortdurend verplaatsen van de ene airco plek naar de andere. Het is goed. Ik hoef niet. Voor mij is het goed zoals het is en het ook al heel lang was. |
|
| | |
| |
Dit moest ik nog even kwijt. Toen we in Prambanan waren bij Jokja op 25 december, liepen we naar binnen en was rechts naast het pad een voorstelling gaande. Gamelan muziek begeleid door een drumstel. Opzwepende muziek. Op het grasveld daarvoor jongens/mannen in sarong, bloot bovenlijf en beschilderd gezicht. Op hun hurken ronddraaiend en om zich heen kijkend. Op een gegeven moment wordt er een soort stokpaard voorgehouden en één van hen wordt razend en springt er op. Niet zomaar… echt woest. Er zijn een man of vijf zes nodig om hem in bedwang te houden want hij wil er vandoor met zijn stokpaard. Ze halen hem er van af. Hij ziet er volledig doorgedraaid uit. Ze leggen hem op de grond, hij trilt hevig over zijn hele lichaam. Er wordt een kleed gehaald en een oudere man probeert hem te kalmeren. Eén voor één komen de anderen aan de beurt. Volkomen in trance. De toeschouwers kijken gespannen toe. Dan wordt iemand vanzijn paard gehaald en boven de hoofden gehouden; zo stijf als een plank. Een ander beklimt dat platvorm vervolgens en loopt over de stijve man zijn borst en buik. Ik ga nog uitzoeken wat het is geweest. Het zou een ruiter kunen zijn die zijn paard beklimt maar ook een leeuw die zijn prooi bespringt. |
|
| | |
| | |
| | | |
De laatste dag in Bali. Een zonnige dag. Dat zijn ze niet allemaal hier. Vroeg opgestaan en al starend naar de zee ontbeten. Geen rijst maar eens een keertje croissants met boter en jam. Nasi goreng bevalt toch beter. Verbaasde ober dat ik geen rijst wilde, ze kennen hun pappenheimers snel. Daarna aan het strand gaan zitten. De bergen worden langzaam zichtbaar in de nevels. Moet nog uitzoeken tegen welke vulkaan ik daar uitkeek. Ik wordt vermaakt door een uitzinnige groep honden die achter elkaar aan over het strand rennen. Dan weer de zee in en dan weer als een dolle achter elkaar aan. Ook vlak langs mij. Heb ik fotoos van die ik nog zal bijvoegen. Nog heen en weer naar Denpasar geweest. Leuke rit. Het middageten gewoon in het restaurant van het hotel genomen. Is wel duur maar waar heb je het dan over, net een eurie of 6 (100.000 Rp.) voor eten, drinken, nagerecht en koffie. En dat is hier dus duur. Toch een beetje vervelend dat ik weg ga uit Indonesie. Onder de parasol zit ik nog een tijdje te kijken naar de golven die een eindje uit de kust breken op het rif. Een groot passagierschip van Pelni vaart voorbij. Daar wil ik nog eens een tocht mee maken. Pelni komt echt in de hele archipel. Omdat ik tijd heb vraag ik de chauffeur mij niet rechtsstreeks naar het vliegveld te brengen maar een “landelijke” route te nemen. Dat doet hij uiteraard graag. Hij rijdt mij zelfs vol trots door zijn eigen dessa. Hij maakt zich zorgen over de crisis. Veel mensen hebben het er hier over. Toerisme is inkomsten nummer 1 hier. En de boekingen zijn nu al met ruim 30% teruggelopen vergeleken met vorig jaar. De mensen krijgen het heel moeilijk hier want er is geen industrie, alleen gerelateerd aan toerisme zoals hout snijden en beeldhouwen. Goede vlucht, langs de westkust van Bali. Kijk recht in een vulkaan maar ben te gefascineerd en pak daardoor te laat mijn camera. Ik vlieg over een licht bewolkte Java zee. Al voor Singapore begint het toestel te dalen. Ik zie de brug tussen Singapore en Jahor Bahru waar dagelijks 50.000 mensen heen en weer rijden. Met de bus van het vliegveld naar het centrum van Johor Bahru, rechtstreeks een internet cafe in. Straks een bus of taxi naar het station voor de nachttrein naar Kuala Lumpur van 23:08. |
Johor Bharu, 3 januari 2009 |
Vanaf het busstation door een mega mall, schijnt de normale route te zijn, naar het station. Grappig is het verschil in Engelse- en Nederlandse invloed. Het volgt de uitspraak. Hier in Maleisie is het stesen op zijn Engels en in Indo statiun. Hetzelfde geldt voor teksi hier en taksi in Indo. En hier kaunter tiket en in Indo loket karcies. Ik sta voor een super modern en heel groot station. Fout, is nog niet open. Terzijde ligt het oude koloniale station van Johor Bahru. Grappig, er rijden volgens mij niet zoveel treinen hier van en naar Singapore maar er is wel een groot en nieuw station nodig. Zo te zien voldoet het oude nog prima. Johor Bahru is niet eens zo een grote stad maar toch gigantische hoogbouw en grote winkelcentra. Voordat de trein vertrekt de plaatselijk eetstalletjes maar eens geinspecteerd. Dat valt niet tegen. Een roti canai bij een Indier geprobeerd. Heerlijk kleine roti die geserveerd wordt met twee verschillende curries. Ik ga door de knieen en bestel een tweede. Foei Wim! We snappen elkaar goed; 2,70 ringgit is gewoon op zijn maleis dua ringgit tutjuh puluh sen. De trein is een plaatje. Omgetoverd in bedjes, twee boven elkaar, aan allebei de kanten van de wagons. Ik lig op bed 2, onderop. Ik wordt omsingeld door zwaar gesluierde dames die zich niet veel lijken aan te trekken van de heer in hun slaapvertrek. Schone lakentjes, extra matrasje op de uitklap stoelen. Tevreden ga ik met de schoenen uit naar buiten zitten kijken waar de lichtjes van Johor Bahru langzaam aan mij voorbij trekken. Voor een express trein stoppen we wel erg veel. Maar de cadans van de wielen maakt wel heel erg slaperig. |
|
| | |
| | | |
|
Vanmorgen vroeg in Kuala Lumpur op het nieuwe stesen sentral. Alle soorten treinen vertrekken daar; de interlokale, de regionale metro en de rapid, een onbemande monorail. Eerst maar eens wat rondgelopen in deze moderne wereld van beton en staal. Wellicht een kaart van Kuala Lumpur? Finish Sir, sorry. De meeste winkels en eethuisjes zijn nog dicht; het is per slot van rekening pas half acht. Een warung is open. Hebben alleen nog mihoen goreng. Is toch niets mis mee. Met koffie. Een Maleisische man die mij in het maleis de bestelling en betaling had horen doen vraagt of hij bij mij mag komen zitten. Het verwonderde hem een blanke man maleis te horen praten. Als ik desgevraagd laat weten dat ik uit NL kom en wat indonesisch praat snapt hij het helemaal. Hijzelf is op weg naar Indonesie en werkt bij Alcatel Indonesia. Einde van zijn verlof. Voordat hij naar het vliegveld vertrekt eerst nog maar eens wat eten nietwaar. Het beton en staal laat ik achter mij en ga ik met de rapid naar China town waar de nodige hostels zitten. Voor 6,40 euro per nacht een klein maar schoon kamertje in een door Indiers gedreven backpackers hostel. Douches en WC apart. Maar wat wil je voor dat geld. Dan de stad in. Precies wat ik wou. Door elkaar lopende mensen, eetstalletjes, gezellige drukte. Mijn cameratasje was uitgescheurd en dat laat ik maken door een schoenmaker op straat. Dat gaat dus nooit meer stuk. Veel mooie authentieke huizen in China town. Maar beton en staal rukken op. Ik begrijp dat ook wel want wat voor mij apart is, is op den duur voor hen onhandig, te weinig ruimte of gewoon te oud. Over 50 jaar krijgen ze spijt. Maar dat weten ze nu nog niet. Tasje is klaar. Verder, naar pasar sen, sedert 1888 staat op de gevel. En volgens de rough guide hebben ze hier op de 1e verdieping de beste foodcourt van Kuala Lumpur. Ik ga dat zien. Het is middag dus niet te zwaar aan de slag. Sup Bakso met mihun. Bakso zijn vleesballetjes. Heerlijke soep. Verder naar het Merdeka plein. Dat zou nog een restant zijn van het Brits koloniaal verleden. Beetje stilletjes. Prachtige voormalig postkantoor en zelfs een club "only for members" met een terras dat er 100 jaar geleden ook al zo uit zag. Zelfs een bezoekers met een antieke vuurrode MG sportwagen. Maar ja, hij is wel lid. |
|
|
|
| | |
| |
|
|
Vandaag en gisteren niet echt iets bijzonders gedaan. Wel voor mezelf; het leven en beleven van de stad. Van hot naar her, te voet, metro of monorail. Hele einden stad gelopen en gewoon gekeken en soms gezeten om wat te drinken. Openbaar vervoer kost niet veel hier; een kaartje voor de metro, monorail of lokale trein vanaf 1 ringgit, 20 eurocent. Zelfde systeem als in Parijs. Kaartje in de automaat en je kunt doorlopen. Zelfde routine bij het verlaten van het station. Langste afstand was 2.30 Rm, 46 cent tot het eindpunt van die lijn. Niet vanwege het Hollandse kijk eens hoe goedkoop, maar gewoon als informatie: Vanmiddag in de mall onder de Petronas tower in een duur restaurant nasi lemak gegeten en dat was zeg maar 3 euro. Meestal kost het eten de helft daarvan. Vanmorgen op het station ontbeten inclusief koffie voor 1,80. Vanmorgen naar een ander hotel verhuisd, dichter bij het station, omdat ik morgen naar Thailand vlieg om 8:50 en dus om 6:50 op het vliegveld moet zijn. Er gaan vanaf het station express bussen naar de low cost terminal maar die doen er 1 uur en een kwartier over. Vanavond pak ik de KLIA express, een trein die in nog geen half uur naar KLIA (Kuala Lumpur International Airport) rijdt. Ik ga kijken waar de shuttle bus van KLIA naar de LCCT (Low cost terminal) vertrekt. Die LCCT drijft vrijwel geheel op AirAsia. Low cost vliegen heeft zo een "vlucht" genomen hier in Azie dat het kennelijk zelfs loont om er een speciale terminal voor te maken. Geen slurven, geen poespas, geen luxe, gewoon naar je vliegtuig lopen. Oorspronkelijk was ik van plan om naar Kota Bharu te vliegen in het Noorden van Maleisie en dan met de trein terug omdat ik had gelezen dat het een hele mooie treinreis was. Maar helaas, de trein was vol dus het feest ging niet door. Vanmorgen naar het oude station van Kuala Lumpur geweest een door de Engelsen in 1911 gebouwd sprookjes station in Moorse stijl. Maar niet echt meer van deze tijd en dus vervangen door het nieuwe KL sentral. Alleen de regionale treinen stoppen er nog. Ik dus in stijl met de stoptrein naar het oude station. In de hal was een soort museaum ingericht met van alles en nog wat uit de (lange)historie van de Maleisische spoorwegen. Vanmiddag naar de Petronas towers en geprobeerd een kaartje te kopen voor een bezoek aan de verbindingsbrug tussen de twee torens. Helaas, voor vandaag waren er geen kaartjes meer te koop en morgen ben ik weg, dus......... |
|
|
Van Kuala Lumpur naar Chiang Rai, 7 januari 2009 |
Vandaag heel vroeg op. De wekker om vijf uur en ook het hotel belde strikt om vijf uur "your wake up call, sir". Midden in de nacht al wakker voor een smsje: Urgent! AirAsia flight AK869 from KUL(LCCT) to CHIANG MAI is now RETIMED to 9.35 am(0935hrs). Sorry for the inconvenience caused. Helemaal dus geen inconvenience, gewoon ff wat rustiger aan doen, van 8.50 naar 9.35. Om half zes staat het ontbijt al klaar; dampende witte rijst, heerlijke sambal, ikan terie en knapperig geroosterde katjang. Nu we het toch over eten hebben, als ik zo eens terugkijk, spant Maleisie toch wel de kroon met eten. De smaak en het soort eten is hetzelfde als in Indonesie maar het is gewoon overal onveranderd lekker. Of je nou in een stalletje (hier Hawker stalls) eet, een doorsnee restaurant, op het station of in een duur restaurant, het is gewoon zalig! En overal kun je traditional Malaysian food krijgen; bij de Maleisier zelf, bij de Chinees en bij de Indier. Die hebben naast hun eigen specialiteiten ook maleisisch eten. En allemaal dus even voortreffelijk. Hier rondlopend heb ik mij bedacht wat inburgering nou eigenlijk is. Er wonen hier grofweg drie bevolkingsgroepen, de oorspronkelijke Maleisiers, Chinezen en Indiers, En niet sinds gisteren. Van velen zijn de voorouders al in de 19e eeuw door de Britten hierheen gehaald. En nog steeds spreken de Chinezen Chinees met elkaar en lezen Chinese kranten en boeken, hebben ook een eigen wijk en datzelfde geldt ook voor de Indiers, Die spreken overigens niet allemaal hetzelfde want de Tamils hebben weer een andere taal. Wel spreken ze onderling allemaal Maleis. Discrimineren mag; ik zag een advertentie waarin een sieradenstalletje een medewerker vroeg: "Chinese only". Toch heb ik niet het idee dat het schuurt. Alles leeft met en tussen elkaar en als ik de officiele opvatting mag geloven, zonder etnische spanningen. Dat is overigens niet altijd zo geweest. Er zijn voor mij wel verschillen. Bij de Chinese Laundry service leg je je bonnetje op de toonbank, je was wordt opgezocht en je verdwijnt weer. Geen boe of bah, laat staan goede morgen. Ik pest wel en begroet de chinezen vriendelijk in het Maleis. Ik heb opgelet of de Chinezen onderling zich wel hartelijk gedragen maar ik heb er geen betrapt. Want het zou natuurlijk kunnen dat ze mij niet begroeten uit angst dat we een taalprobleem zullen krijgen. De Maleisiers zijn ronduit vriendelijk, de Indiers gewoon beleefd. Vroeger, toen ik klein was, spraken we niet van Indiers maar van "Bombayers" of Brits-Indiers. Koloniale tijd weet je wel. Lopen wel prachtige types bij. Ik ben wel erg terughoudend met mensen op de foto te slingeren. Soms vinden ze dat leuk maar ik weet niet of iedereen wel zo blij is zo maar gefotografeerd te worden. De Maleisiers zijn moslim en de vrouwen meestal gesluierd, sommigen zwaar. Zij behoren niet te drinken. Chinezen en Indiers daarentegen zie ik soms met een blikje bier lopen. Opvallend genoeg vaak Guinness. De 24 uur open zijnde 7/11 heeft bier in alle soorten en maten. Drugs zijn niet echt populair, althans niet bij de handhavende overheid. De eerste dag dat ik hier was stond op de voorpagina een groot artikel waarin uitgebreid werd verteld dat de politie een succesvolle inval in een hotel had gedaan en daarbij een gezellig samenzijn had verstoord en een grote hoeveelheid drugs en kondooms in beslag had genomen. Die schamele vangst van wat XTC, speed en kapotjes over driekwart pagina afgebeeld. Saillant detail, twee gearresteerde boeven waren nog niet eens getrouwd. Dus ook hier een beetje Balkenende/Rouvoet geknepen kontjes cultuur. Maar goed, Kuala Lumpur was voor mij een doorslaand succes. Heel boeiend hoe het Oosten samengaat met een moderne samenleving waar de mensen leven zoals ze al lang leven maar volledig aangepast aan de moderne techniek. Van een primitief straatstalletje zo in de onbemande metro. O ja, en die mobiele telefoons!!!!!!!!!!!!!!!!!! 80% dekking dus ga maar na. En iedereen is aan het bellen of zit gefascineerd naar zijn schermpje te staren. En in de Malls letterlijk tientallen kleine mobieltjes winkeltjes. Meer dan dat er klanten rondlopen. En dan nu in Chiang Mai. Heb me zitten afvragen wat ik zou gaan doen; een nachtje hier blijven en dan morgen door of nu door. Twee mogelijkheden, de bus en het vliegtuig. Lang wachten, ruim vier uur, maar toch maar het vliegtuig. Omdat het zo een leuke is. En mij dan melden in Chiang Rai bij Ton en Henk. |
Van Chiang Mai naar Chiangrai en hoe verder de dag af te sluiten, 7 januari 2009 |
|
En verder naar`Ciang Rai met een Cessna Grand Caravan, een eenmotorig vliegtuig voor 12 personen. Enfin, we waren maar met vier passagiers. Dit is gewoon weer vliegen zoals vliegen vroeger was. Niet zo hoog, 1500 meter in plaats van 10000 meter en een wolk ga je niet doorheen maar overheen. En echt motor lawaai. Leuk dus! Opgehaald door Ton en Muk van het `vliegveld in Chiang Rai en in de avond bij "van der Valk", hier aan de weg gegeten met Ton, Muk, Henk en Ducky. Lekker. Daarna met Ton op zijn terras doorgezakt. Bij Ton en Muk geslapen; morgen weer bij Henk. |
|
|
| | |
| | |
| Chiang Rai, 8 en 9 januari 2009 |
Lazy days again..... Strak blauwe lucht, zon. De nachten zijn koel en een jack of trui is prettig. Slapen onder een dun dekbed, no aircon. Ton woont "beneden"`. Henk woont "boven" en kijkt uit over de huizen beneden en op de heuvels achter het resort. 8-1 eten bij Gerd en Deng, samen met Pim, Ria, Henk en Ducky. De Thaise vrouw van Gerd, Deng, had speciaal voor haar Hollandse gasten bruine bonen soep, Lasangne en een Yoghurt toetje met room gemaakt. Onbeperkt bier en wijn erbij. Was gezellig. Of ik ook niet hier zou willen komen wonen. Ik ben eerlijk en zeg dus nee. Nu woon ik heerlijk in NL en ik zou mij niet beter kunnen wensen en bovendien is de hele wereld van mij. In de middag zei Ruud, van de ontwikkelingsmaatschappij Sanuk Properties, dat hij nog een heel mooi perceeltje voor mij op het oog had. Niet dus. Thailand is mooi, mensen zijn lief en eten is lekker maar leven blijf ik toch in NL. Zo, dat is dan duidelijk. Ducky heeft voor het middageten (9-1) papaya pok pok gehaald. Voor de Indie kenners: soort rudjak. Onrijpe papaya sliertjes met (veel) pepers en andere groenten in een heerlijk sapje. En krabjes, garnalen of vlees. Dat met rice noodles of kleefrijst. Muk heeft dat gisteren ook voor mij gemaakt. Zowel Muk als Ducky vinden het enig dat ik dat lust en dan nog zo spicey ook! Hun mannen moeten dat niet. En een falang (bleekscheet) die zomaar lekker vindt wat zij ook lekker vinden is best wel bijzonder. Zie je nou wel dat ik een bijzonder kind ben. Vanavond naar de verbouwde night bazar. Met name om daar te eten op de voortreffelijke night bazar. En maar groeien dus. Waar is de tijd van sex, drugs and rock and roll? Heeft eten dan alles doen vergeten? |
|
|
|
| | |
| | | |
Rustige dag. Ontbijt bij Henk, daarna afgezakt naar Ton en Muk. De aanloop: Leo, de bakker, uit Boxtel, die hier al jaren woont en voor de zes hier op zijn stoep gelegde kinderen een bakkerij draaiende houdt en een resort. Gezellige zeer ronde man die brood, kroketten, worstebroodjes en gebak bij zijn klanten aflevert en vervolgens per klant ongeveer een uur blijft zitten. En Ria, die langs kwam omdat zij Ton, Muk en mij buiten zag zitten. De zeer gezellige en goedlachse buurvrouw die na het pensioen van haar lief Pim, naar Thaniland is getrokken om hier samen van Pim zijn pensioen te gaan genieten. Ik heb Pim gezegd dat ik het wel een beetje raar van hem vind dat hij hier met een NL dame gaat zitten, die nog blond is ook. Hij valt behoorlijk uit de toon met dat rare gedoe met die NL dames. Geintje! Gisteravond met zijn allen op de night bazar gegeten. Die is geheel vernieuwd en alle warongs (weet niet hoe ze hier heten) zitten in keurig stenen hokjes van 2 bij 3. Eten niet anders dan heerlijk. Vanavond met Ton en Muk over de avond markt gelopen. Dat is nieuw, iedere zaterdag avond wordt een hoofdstraat afgesloten en dan wordt het zoiets als bij ons een braderie. Met veel handycraft uit de omgeving die op de stal ook nog gemaakt wordt. De avond afgesloten met de Cat bar, een muziek cafe waar ik in 2007 eerder was geweest met Ton, Muk, Rick, Laura, Heleen, Miriam en Jimmy en waar toen Miriam, Heleen en Laura gezongen en gespeeld hebben. Vorige jaar`zijn Joram en Madeleine daar geweest en heeft Joram met Rick en Laura gespeeld. Fijne avond gehad. |
|
|
|
|
| | |
| |
De reis is een beetje stil gevallen hier in Chiang Rai. Zelfs geen fotoos gemaakt. Ik doe mijn dingetjes, e-mail en een tentamen afgemaakt. Douchen, ontbijten, lunchen en avondeten. In een garnalen restaurant. Alleen garnalen op het menu en bepaald geen kleintjes. Ze samen met Henk, Ducky, Pim en Ria nog een kopje kleiner gemaakt. En dat was het dan wel zo een beetje. In de avond wordt het fris. Uit met een fleece jack aan en een thermo shirt. Overdag warm en in de avond koelt het af. Daarom vestigen buitenlanders zich hier graag. |
|
| | |
| Slapende blanke man in hangmat |
|
De papaya's van Muk: |
|
|
|
| | |
Op zolder zit een nestje katten. Soms is het bal; dan rent het zootje over de hele zolder, springt of valt naar beneden. En soms hoor ik zachtjes miauwen. De heer des huizes is er minder blij mee. De electricien die het warmwater apparaat moet repareren krijgt opdracht de kattenfamilie te laten verhuizen. Gelukkig vindt hij de kap te hoog en besluit te laten weten dat hij ze niet kan pakken. Ik blij. De volgende morgen vindt de grote uitvliegwedstrijd plaats. Een katje, mooi rood, zit te huilen naast het huis. Is wel naar beneden gekomen maar kan niet terug. Mams komt er op af en troost. Dan hoor ik klaaglijk miauwen op het afdak boven de voordeur. Daar zit nummer twee, zachtjes te huilen. Bang. Even later is het mams die ook hier troost brengt. Goed dat ze te schuw voor me zijn. Want anders..... |
|
De bijna spreekwoordelijke Thaise gastvrijheid wordt door de Hollanders op gepaste en geheel in eigen stijl beantwoord: |
|
|
| | |
| Als kind was ik altijd gefascineerd door een plantje dat kon bewegen. Als je het aanraakte, sloot het verlegen de blaadjes. Hier staan ook van die plantjes. Op de tweede foto heb ik de blaadjes met een (tover) stokje aangeraakt en gaan ze heel gelijkmatig, gracieus zelfs, dicht. |
|
|
Van boven naar onder: Het schoolhoofd en Chaiwat; Ria, Chaiwat en Ducky waarbij Chaiwat het curriculum van de Engelse les bespreekt; De 3 tafeltjes van "mijn klas" en de groepsfoto |
|
|
|
|
|
|
| | |
Vandaag heb ik mijn rol toebedeeld gekregen in de kleine corruptie in Thailand. Of moet ik zeggen de kleine misleiding? Chaiwat, een vriend van Henk die hij in het ziekenhuis in Chiang Mai heeft leren kennen, heeft bemoeienis met een basisschool voor Akha kinderen, hill tribe people. Vandaag zou er inspectie komen uit Bangkok en voor de een of andere reden zou het voordeel opleveren voor de school of Chaiwat als hij zou kunnen zeggen dat op zijn school door native speakers Engelse les gegeven werd. En daar heb je witte (falangs) vrijwilligers voor nodig. En die heeft hij “zat”. Dus speciaal voor vandaag, de inspectie kwam immers, moest de poppenkast worden losgetrokken en al die falang vrijwilligers moesten dus les staan te geven. Henk had goede redenen om vandaag niet te gaan en daarmee had ik een goede reden om ook hier te blijven. Enfin Ducky belt Chaiwat op dat Henk en Wim niet komen. Dan slaat de paniek toe en twee tellen later worst Henk gebeld. Alles wordt uit de kast gehaald en ja hoor, uiteindelijk gaat Henk door de knieen. Thai zijn beleefd maar o zo onbeleefd als de dingen anders lopen dan zij willen. Bliven beleefd praten maar beleefd afhaken is er dus niet bij. Enfin, wij, Henk, Ducky, Pim, Ria en ik, naar de school. Het was pauze en dus eerst eten. Daar hadden ze wat van gemaakt!. Later is de onderwijzeres die al dat lekkers had klaargemaakt door Chaiwat uitbundig geloofd en geprezen. Ze hadden ook een soort babi ketjap, varkensvlees in zoete ketjap gestoofd, die ik hier nog niet was tegen gekomen. Na de maaltijd nog ff speelkwartier en vervolgens maar een klas ingedoken om de Engelse les te geven. Ik had een groep 12 jarigen. Opvallend kleine klassen trouwens en gezellig in groepjes bij elkaar. Net NL. Geen lesmateriaal, geen “teacher”, gewoon maar beginnen. De onderwijzers zaten inmiddels druk in vergadering met de externe types. Met de kinderen gepraat over wat zullie zouden willen worden, hoe oud ze waren en hoe het zat met de meubeltjes in de klas. Opvallend veel jongens wilden wel police man worden, een meisje nurse en een jongen medicijnman. O ja, en eentje profvoetballer bij Liverpool. De rest wist het nog niet of kon het niet uitleggen. Een jongen die vlak bij mij zat vroeg ik zijn naam op het bord te schrijven. Laat hij nou net gehandicapt zijn en nauwelijks kunnen lopen. Net gedaan of dat voor mij niets bijzonders was maar er ging toch wel even een scheut door mij heen. Later, bij de groepsfoto heb ik de groep zo neergezet dat hij makkelijk er naar toe kon door zich aan de tafeltjes vast te houden. Speciaal voor hem een stoeltje neer gezet. Belangrijk moment: de hele klas high five gegeven. Ter afsluiting allemaal op de foto. De teachers zaten nog steeds te vergaderen maar ik ben gewoon maar gestopt. Goed dat niemand gevraagd heeft hoe lang ik dit ga doen, dan had ik moeten zeggen alleen vandaag en eventjes maar. Stelletje boeven zijn het. Maar het was wel leuk. |
De muzikale toegift van het schoolorkest: |
|
Schattig hoor, maar alleen de hond Kolok geneerde zich niet en ging er gewoon bij liggen slapen |
|
|
| | |
| |
Eentje nog op het dak, de ander kan al naar beneden: |
|
|
|
| | |
| | | |
| |
Vanmorgen heeft Mac, een vriend van Ducky, papaya pok pok gemaakt. Recept Som Tam (Papaya Pok Pok)
Ingredienten:
1 Stuk (ca. 500 gram) groene papaja, in fijne reepjes gesneden of geraspt. Papaja uit Thailand is het lekkerst. 150 gram echte Thaise kouseband; in stukjes van 5 cm, rauw of geblancheerd. 200 gram harde of halfrijpe cherry tomaten (gehalveerd). 4-6 teentjes knoflook 3 chilipepers, meer of minder naar keuze 1 eetlepel gedroogde garnalen 3 eetlepels geroosterde pinda's Dit alles in de vijzel niet te fijn stampen of hakken 3 eetlepels limoensap 1 eetlepel tamarindesap 1 eetlepel palmsuiker of meer, naar smaak 3 eetlepel vissaus
Bereidingswijze:
Doe de papaja, kouseband en cherry tomaten in een kom of schaal. Roer door elkaar en breng evt. verder op smaak. Schep dit goed door de salade. Laat het minstens 15 minuten staan. http://nl.youtube.com/watch?v=JtqLL2d3N5s |
|
Henk is jarig, 68. En dat hebben we gevierd met een etentje bij "van der Valk". En gezongen natuurlijk. |
|
|
|
|
| | |
| | | |
|
|
|
| |
|
