 | |
 Betjaks in Jalan Sastrowijayan, Yokyakarta |
Ik ga dus een hele tijd weg. 17 december 2008 weg en pas weer op 1 februari 2009 terug. De aanleiding was eigenlijk de trouwerij van Mark van Kempen, een oud-student, en zijn Margareta op Bali. En als je daar dan toch bent......... Zoals gezegd ga ik jullie regelmatig op de hoogte houden van mijn reilen en zeilen. Ieder internet café met koffie gaat last van mij krijgen. |
|
|  | |
Met de ICE zoals gepland naar Frankfurt. Rommelig vliegveld. Goede vlucht naar Beijing gehad. Met de trap het vliegtuig uit en blij dat ik wat warms aan had; rond het vriespunt en even wachten tot de bussen er waren. Raar, grootste vliegveld van China maar heel rustig. Wel bediening in kerstpakjes in de Pizzahut. Ik ben lekker gaan eten bij een tent waar 'Chinese fastfood' op stond. Niets met Mac te maken. Na 5 uur wandelen en rondkijken door naar Kuala Lumpur. Flinke reis, uur of 6. In KL naar het hotel. Daar was ik om ongeveer half één in de nacht. Heerlijk warm, krekels en ouderwetse kamer; gewoon op de begane grond met overdekte gallerij ervoor. Op de een of andere manier was ik zo uit mijn ritme dat ik honger had, ondanks het eten in het vliegtuig. Geen punt, het restaurant in het hotel was tot 02:00 uur open. Ik aan de nasi lemak. Voor de Indië kenners; witte rijst, rendang van kip, sambal manis, ikan teri, krupuk en atjar. Alsof je al thuis bent. |
|
|
| Nick's homestay | |
|
|
|
| | |
Vanmorgen in de Concorde Inn lekker gegeten; nasi lemak bij elkaar gescharreld. Voor de anderen was er gewoon een compleet Europees/Brits ontbijtbuffet compleet met drie nep sneeuwpoppen. Ik ga nog wel een foto bijvoegen. Hele goede vlucht gehad naar Bali in een spiksplinternieuw vliegtuig van Air Asia. Drie stoelen voor mij alleen bij de nooduitgang. Op het vliegveld van Bali eerst tickets gekocht van Jogjakarta naar Balikpapan en van Balikpapan over Surabaya terug naar Bali. Om oud en nieuw te vieren. Wilde bij een andere maatschappij een ticket naar Singapore kopen maar dat deden ze alleen voor dollars, niet voor rupiahs. En dat is volgens mij het betaalmiddel hier. Enfin, ben weggelopen en zie nog wel. Redelijk de taal spreken is toch wel handig. Zelfs een paar Duitsers geholpen, moet je nagaan dus, die er met Engels niet uitkwamen. Met de taxi naar Ubud met een oudere chauffeur die erg om een praatje verlegen zat. Hij in het Engels tegen mij en ik in het maleis terug. Ubud is druk en toeristisch. Veel souvenir winkeltjes en restaurants. Zelfs de pasar alleen maar zooi. Jammer hoor. Zelfs een nagelknippertje is niet te vinden. Nicks' s homestay is nog leuker dan het op de foto lijkt. Steeds verse hete thee, hoort er bij, en prachtig maar eenvoudig huisje. In de avond met een grote groep gaan eten en daarna natuurlijk aan de bintang (bier). In een doodstil Bali terug naar Nick's gelopen. |
|
| | 
| | |
De uitnodiging voor de bruiloft van Mark en Margarete was voor mij de aanleiding om op reis te gaan. Al voor de zomervakantie van 2008 had ik besloten om naar die bruiloft te gaan. Mark is bij mij afgestudeerd in 2000 in Indonesië. Hij heeft daarna nog wat opdrachten voor mij gedaan. Uiteindelijk is hij vertrokken naar Indonesië om bij DHV in Surabaya te gaan werken. Later heeft hij Margarete leren kennen en is hij terug gekomen naar NL. En dan nu toch een bruiloft. En waar moet je dat doen? Margarete haar familie woont goeddeels in Bandjarmasin in Zuid Borneo. En Bali is natuurlijk wel erg mooi. Maar in december? Regentijd? Mark liet ons allen ophalen voor het resort waar de meesten sliepen op Monkey Road. Op naar Royal Pitah Maha Resort waar de trouwpartij zou plaatsvinden. Een soort sprookjes plekje gebouwd tegen de helling van een groen dal waar in de diepte een kali denderde. In Bali wordt gebruikelijk veel uit de kast getrokken als het om gebouwen, tuinen en interieur gaat. De Royal Pitah doet dat nog eens extra. Ofschoon het zeer tegen de verwachting of beter gezegd hoop van het bruidspaar was, begon het te regenen. Dat betekende het omzetten van het programma. Aanvankelijk zou de plechtigheid beneden plaats vinden. Dat kon niet doorgaan niet omdat er niet genoeg paraplu's zouden zijn, maar het gewoon te gevaarlijk was op die natte trappen naar beneden te lopen. En dus werd de plechtigheid gehouden in het hoofdgebouw van de Royal Pitah. Een mega overdekt balkon dat uitzag over het dal . Niets mis mee dus. Heel veel gasten, uit NL en familie van Margarete. De Balinese (?) dominee verrichte de plechtigheid in het Engels. Daarna drankje en taart en nog een drankje. De Indonesische gasten raakten al wat ongeduldig want feest is hetzelfde als eten en waar bleef het eten nu? Uiteindelijk, het was inmiddels weer droog, verzamelden wij buiten voor het hoofdgebouw. Daar had zich een traditioneel orkest opgesteld. Voorafgegaan door fakkeldragers liepen wij voorafgegaan door het bruidspaar naar boven over een pad dat aan weerszijden verlicht werd door fakkels die de invallende schemering probeerden te verzachten. Boven aangekomen stonden we voor een poort waardoor we op een binnenplaats kwamen die op de binnenplaats van een grote tempel leek. Daar stonden de tafels gedekt voor het diner. Eindelijk ook een feestje ook voor de Indonesische gasten! Tijdens de maaltijd optredens van Balinese danseressen en een Balinese vuurdans. Na het diner bal. In de achter het dinerveld gelegen balzaal. De scheiding was nu definitief; dat gedans is voorbehouden aan de NL gasten en een enkele Indonesische. Het bruidspaar opende het bal met ”I've Had The Time Of My Life” uit de film Dirty Dancing. De life band zette voort met zoete trage muziek. Want dat is ook Azië. Tot dat het duidelijk begon te worden dat Blanda’s het graag wat pittiger hebben. Dat werd dus een knallende rock night. De band zelf kreeg er steeds meer plezier in; zo van eindelijk mogen we echt los. Lekker feest! |
|
|
Lazy day!! bij het huisje zitten, nog ff geslapen en een wandelingetje. Site bijgewerkt om 16:23. Zie verder wel. |
| | |
|
Balen! Voor de zoveelste keer in het 3e internetcafé vandaag alles kwijt. Ja, ik probeer te saven. Maar het wil niet echt. Voordat ik mij ga ergeren moet ik maar stoppen en wachten op betere tijden. Ook de bruiloft is weer mislukt. Alles is gewoon te traag. Gewoon ophouden anders ga ik mij ergeren en dat past hier niet. Morgen naar Denpasar en daar busticket kopen naar Gilamuk. Vandaar kun je met de boot naar Java. |
| | |
Op weg naar Surabaya, 23 december 2008 |
Om 10 uur vanmorgen naar Denpasar. Naar het busstation, Gudung Terminal, gebracht en kaartjes voor bus, boot en trein naar Surabaya gekocht. Verder naar Jokja was uitverkocht. Ik ging het wel zien. Enfin, rugzak achtergelaten en de stad in. Ik moest nog een nagelknipper hebben weet je nog wel? Eerst eten en drinken, dan achter op de motor voor een drol verder de stad in. De zoektocht naar de nagelknipper dus. Het zaad dat tussen mijn nagels was gewaaid begon inmiddels te ontkiemen. Hoog tijd dus. Derde warenhuis…. Ja hoor. Uiteindelijk opgelucht en geknipt terug naar het busstation, het hele eiland door naar de haven van Gilimanuk waar de boten naar Java vertrekken. Enige blandah in de bus. Eten in de bus. Hele verkopende volksstammen die hapjes en drankjes komen brengen. In het donker de boot opgelopen. Enige blandah op de boot. Alleen zijn is een hele drukke baan hier; iedereen wil met me praten. Op de boot krijg ik een beetje te kwaad; terug naar Java. Kan met moeite water voorkomen. Zit diep kennelijk. Moet even alleen zijn maar dat is moeilijk met al die mensen die willen praten. En het gaat nog erger worden. In de verte zijn de lichtjes van Java zichtbaar. De zee is heel rustig en het brommen van de diesel is pure muziek. Ook de bus is mee aan boord, waarom weet ik eigenlijk niet want aan de overkant is het misschien 250 meter naar het treinstation Stasiun Banywangi baru (nieuw). Maar ja je kunt hier niemand laten lopen! In de bus een Molukse man ontmoet, die ook familie in Holland heeft. Spreekt ook paar woordjes Hollands. Heeft net zijn bachelor civieltechniek afgerond en gaat na de kerst met familie een universiteit zoeken om een master te doen. Iets met management, uiteraard. Ik spreek met hem af om samen koffie te gaan drinken want we moeten nog twee wachten op de trein. Hij gaat naar zijn bagage terug en ik word door een stationsbeambte uiterst vriendelijk verzocht meet e komen naar het “kantor van de “kepala stasiun”. Daar word ik vriendelijk verzocht om plaats te nemen voor een strak in het uniform zitten assistent stationschef, Hari, die mij voorstelt aan zijn baas, Cris. Hari wil weten waar ik vandaan kom. En waar ik naar toe ga. Negeri Blandah (NL) levert meestal een bijde reactie op en in ieder geval een begrijpen dat je de taal spreekt, alsof alle Hollanders dat doen. Hari blijkt deeltijdstudent rechten te zijn die de kost verdient met stationschef zijn. Hij weet mij alles te vertellen over burgerlijk wetboek, wetboek van strafrecht en verbintenissenrecht. Want dat moeten die stakkers die hier Hukum (rechten) studeren nog steeds naar binnen werken. Alles is nog steeds gebaseerd op Nederlandsch-Indisch recht. Maar goed ik heb zijn adres en de volgende keer moet ik beslist bij hem komen logeren! Dan komt de kwestie van de ticket naar Jokja aan de orde. Die waren er niet meer dus. Hary staat op en loopt weg want hij gaat dat regelen. Vijf minuten later heb ik een eerste klas ticket met een luxe express trein, De Argo Willes naar Bandung, die ook stopt in Jokja. Je moet gewoon je mensen kennen nietwaar? In de nachttrein naar Surabaya beetje ongemakkelijk gezeten. Wel weer heel veel aanspraak. Natuurlijk de enige blandah. Hoe reizen die mensen eigenlijk? Laten ze zich overseinen of zo? Tussendoor regelmatig kopi susu samah gula, kopi tubruk met melk en suiker. Precies op tijd in Surabaya Gubeng. Mijn hart klopt sneller; een NL station zoals we het in NL eigenlijk niet meer kennen. Hier is niets verbouwd! 
Op een perron word ik aangesproken, zal weer eens niet, door een oudere heer, die zijn trouwens altijd jonger dan ik, die in mij een NL herkent en mij vraagt of ik met hem NL wil oefenen want sinds zijn oom dood is, van wie hij NL heeft geleerd, is er niemand meer met wie hij uitspraak kan oefenen. Hij heeft inderdaad een hele grote woordenschat. Wij gaan aan de koffie. Hij geniet. Hij is op het station om zijn vrouw op te halen die op familiebezoek naar Jakarta was. Tot zijn plezier wordt omgeroepen dat de trein uit Jakarta een uur te laat is. Ben inmiddels beetje moe aan het worden, zware tocht en heel weinig geslapen. Is inmiddels 23 december geworden. Dus de rest hoort op een andere dag. |
| | Wachten op de bus in Denpasar | 
|
Sawah in Bali |
|
Kamar mesin! |
|
Surabaya Gubeng |
|
|
|
|
Om precies 7:30 vertrekt de Argo Willis. Water ontbijt en lunch in de prijs inbegrepen. Bier exclusief. Blandah’s, waarvan ik opnieuw het enige exemplaar ben, lusten dat wel. Viel ze tegen, heb het bij 1 blikje gelaten. Java trekt voorbij; traag, groen en fris. Maar ook vlak, want dat is het tussen Surabaya en Jokjakarta. Het is een express maar dat lijkt gelukkig niet echt heel veel invloed op de snelheid te hebben dus alles is te zien; ik kan soms zelfs foto’s maken die niet vervormen. 12:30, Jogjakarta. Mark en Hoi zijn op het station om mij op te pikken. Ik ga de eerste nacht in hun hotel slapen, daarna zoek ik wat anders omdat er maar 1 nacht vrij is. Eten en de eerste bintang in Jokja. Daarna internet café. Dan val ik om; eerst maar even wat slapen. In de avond komt Jacqueline erbij en gaan we met zijn vieren op zoek naar een restaurant zonder Engelse kaart. Heel eind lopen, Jalan Malioboro af in de richting van de kraton en bij Vredeburg weer terug. Uiteindelijk een “Japans” restaurant met veel te taaie calamaris (mark). Fijn om hier te lopen. Dat is gewoon het gevoel. |
|
|
Voor vandaag hebben we een auto met chauffeur geregeld naar de Borobudur, de grootste Boeddhistische tempel uit de 9e eeuw en Prambanan waarvan men zegt dat het de mooiste Hindu tempel ter wereld is. Wat een prachtige dag, een overwegend islamitisch land, naar een Boeddhistische en een Hindu tempel. En wat gebeurt er om zes uur ‘s morgens? Ruw gewekt door een christelijke kerk vlak achter het hotel waarvan de gemeente klappend en zingend uit hun dak gaan vanwege kerst. Is dat mijn straf voor een heidens leven? O ja, auto met chauffeur is geen kapsones maar de tours gaan hier om vijf uur weg om de zonsopgang bij de burubudur niet te hoeven missen. Wij konden die echter best wel missen omdat wij het sterke vermoeden hadden dat het om dezelfde zon zou gaan die eerder opgekomen was. De rit was prachtig, vanuit het vlakke Jogja langzaam de Bergen dichterbij zien komen. Daar aangekomen bleek dat de vrije kerstdag ook Moslims ertoe hadden gebracht de dag in religieuze omgeving door te brengen; het zag zwart van de mensen. 
Gelukkig moet je ook klimmen en dat dunt uit. Ik weet eigenlijk niet heel veel meer uit te brengen dan dat ik het heel indrukwekkend vond. Zo veel en zo groot. Rondkijkend liggen de bergtoppen in de nevels. Aardige nevenklus was het zelf attractie zijn. Jacqueline en ik moesten (zeer) veelvuldig met groepjes mensen op de foto. Ik heb mijn lot met een glimlach ondergaan want dat is het lot der knapheid. Alles begint en eindigt hier met eten en drinken, dus voor en na de burubudur in restaurant rambutan (harige rode vrucht die ook bij AH ligt) onze plicht gedaan. Na de verplichte maaltijd verder naar Prambanan. Alweer een prachtige weg, de alternatieve route naar Solo (Surakarta). Prambanan is zwaar getroffen door de aardbeving van 2006 en de herstelwerkzaamheden zijn nog gaande. Daarom kon je niet overal in of langs maar wat overbleef kon nog meer dan genoeg indruk maken. Terug naar Jokja. Ik eerst een andere kamer gezocht. Daar hoef je hier niet lang voor te lopen. En de dag afgesloten met ……, jawel eten en drinken. Jacqueline moest de 26e weer aan het werk en Mark en Hoi gaan op weg naar NL via Kuala Lumpur en Singapore om aldaar nog wat (bagage) overgewicht op te pikken denk ik. Hele leuke dag! |
Prambanan | 
Gevolgen van de aardbeving 
|
|
|
|
| | |
| Jalan Malioboro
| 
Benteng (fort) Vredeburg
|
|
|
|
| | |
|
Uitslaap moment, 10 uur afgesproken voor ontbijt. Mark en Hoi gaan daarna inpakken en ik ga de stad in; op zoek naar nostalgische plekjes. Ik breng ze weg maar het vliegveld. Hopeloze file. Maar toch nog op tijd. Ga ik dus niet meer doen. Gewoon met de trein die ook rijdt vanaf het vliegveld naar het station van Jogja. In 20 minuutjes bekeken. 2 uurtjes slapen daarna site bijwerken en hoppa, eten. Morgenvroeg vlieg ik naar Balikpapan. Ben benieuwd. | Hoek Ahmed Yani - Pabringan  | 
Kerk op de hoek Ahmed Yani - Reksobayan
| 
Postkantoor Jalan Senopati
|
Wat is "HALTE" in het maleis?  |
|
|
In Jokjakarta (ik gebruik nog hardnekkig de oude spelling) is het half zes als ik op weg ga. De vraag is met de trein of met de taxi? Die vraag word snel opgelost; ik zie de trein al vertrekken. Dan maar een taxi chauffeur wakker gemaakt. Is mooi gewekt worden voor een chauffeur hier; een klant! Geen file dus veel sneller dan gisteren naar het vliegveld. Geen indo food open dus croissants en koffie. De eerste keer hier! En wat mij betreft weer de laatste keer. Prima vlucht en als toegift geeft het vliegtuig alleen voor mij een show weg. Langzaam glijdt aan de linkerzijde de kust van Kalimantan Timur voorbij, de baai van Balikpapan, de raffinaderij, de dubbs en uiteindelijk een grote boog om met de neus in zuidelijke richting zachtjes te landen op Seppingan, het vliegveld van Balikpapan. Op het vliegveld met een boeking dame een hotel geboekt. Twee criteria, dicht bij “mijn” Balikpapan en voor een redelijke prijs. De kaart van mijn zusje Els erbij en ja hoor, hotel Bintang, op loopafstand van waar ik naartoe wil. Beetje luxer dan ik bedoel maar het kost dan ook wel wat, bijna 900.000 Rp voor 3 nachten (¤ 55). En dan op stap. Langs de ellenlange Jalan Sudirman Zuidwaarts. Na ruim 10 minuten lopen het Rumah Sakit Pertamina, op de plaats waar vroeger het oude BPM/Shell ziekenhuis stond. Tussen Jalan Sudirman en het strand stonden vroeger nissenhutten (consets/romney loodsen) van die plaatstalen ronde loodsen onder palmen. De palmen op een enkele na zijn weg en de nissenhutten vervangen door stenen huizen. Er langs lopen naar zee kan niet meer, er staat een hek. Bij het ziekenhuis de hoek op de jalan sekolah (schoolstraat) in. Ik sta voor mijn oude lagere school. Is wel een en ander bijgebouwd; een blok ervoor en de zijvleugels zijn langer geworden. Verder alles bij het oude. Ik loop door de poort. Er is niemand. Vanuit het schoolplein kijk ik om mij heen; de schoollokalen, de galerijen ervoor, het gymlokaal. Geen heftige emoties, meer van jeetje dat alles er nog gewoon is. De kamer van het schoolhoofd zit in het nieuwe gedeelte. Terug, langs de sportvelden waar jongetjes voetballen waar ik dat ook heb gedaan. Schuin oversteken naar de soos en het zwembad. Alles achter hebben. Alleen voor leden met een Pertamina pas. Niets veranderd dus. Vroeger alleen voor BPM/Shell lui, nu alleen voor Pertamina lui. Gewoon vragen aan de djaga bij de poort. Hij is nog blijer met mijn komst dan ik. Hier is wel veel veranderd. Een bowlingcentrum bijgebouwd en de oude soos is niet meer. Achter de nieuwe soos langs het strand. De krabben vluchten; ik loop voorzichtig maar zij zijn gevoelig. Hop, allemaal hun holletjes in. Ik ben een tijdje blijven liggen in het zand met de camera in makro stand gericht op zo een holletje. Tevergeefs. Dan ga ik verder, naar de rots met het Belvédère. De rots verkeert nog in prima staat, daar is het per slot van rekening een rots voor, maar het uitzichthuisje heeft zijn langste tijd echt wel gehad. Verder, langs de trap naar beneden, het kleine strandje tussen de rotsen. Ik wil nog verder maar zie dan twee verschrikte hoofdjes. Het wordt het tweede paartje dat ik verschrik. Ik laat ze verder en loop terug. Langs de tennisbanen waar een djagah mij vraagt wat ik hier doe. Ik leg uit dat ik na ruim 50 jaar nog eens kom kijken. Hij is duidelijk ontroerd en wij drukken elkaar zonder nog iets te zeggen lang de hand, alsof hij mij herkend heeft........ Ik loop het zwembad binnen. Kijk rond. Twee woorden: zoals toen. Meer niet. Tussen de zee en het zwembad is nu een hek. Twee jongetjes willen weten waar ik vandaan kom. Gelukkig voor hen kunnen we schakelen want hun hele vocabulaire (mister, where are you from) biedt niet veel mogelijkheid tot een goed contact. Ook hen maak ik blij met mijn komst en uitleg. Met een nieuw flesje water slenter ik weer langs het voetbalbeld waar de twee jongetjes uit het zwembad hun avontuur met de dinosaurus aan hun vriendjes aan het vertellen zijn. Een dinosaurus die ze nog herkent ook. De dag kan niet meer stuk. Ik ben een attractie dus. |
|
|
Vandaag maar eens niet "mijn" Balikpapan in maar naar Klandasan. Langs de weg naar het vliegveld. Met het meest idiote vervoermiddel dat maar denkbaar is; te voet. Eerst es djeruk drinken. Djeruk is een citrusvrucht met de smaak van mandarijn en een zure neiging naar de citroen. Dat uitgeperst, met ijs en (te) veel suikerwater is goddelijk. Geloof ik wel niet an maar zo zou het volgens mij moeten zijn als ut er was. Verder door een pasar (markt) langs zee en een steiger op. Op de steiger liggen kleine visjes te drogen in de zon. Verderop staan wat mannen te vissen. Kansloos, centimeter of 6. Terug door een overdekte pasar. Het visgedeelte: volop kakap. Ik wist alleen maar dat kakap een hele lekkere zeevis was en een hele bijzondere die ik alleen hier, in Indonesië at. Nu, vandaag, weet ik het beter, het is gewoon red snapper, van de familie baars. Ook in andere kleuren te verkrijgen. Hier op de pasar: kakap merah (rood) en kakap putih (wit). 
Kakap in alle maten waaronder ook bijna een meter. Daarmee wilde iemand wel op de foto; hij zal het nu wel in zijn rug hebben. De foto’s van vandaag komen nog wel een keer. De foto’s op de site zetten kost veel tijd. Die heb ik wel maar maak ik nu niet meer. Liefs voor iedereen vanuit Balikpapan, waar het nu 16:30 is en een graad of 30. O ja, half bewolkt. | 
|
| | |
| | | Balikpapan, 29 december 2008 | |
|
Inmiddels is het 17:45 en nog steeds een graad of 30. Vanmorgen heeft het geregend en de rest van de dag bewolkt. Dat past gewoon heel erg bij hier. Dat van die altijd zonnige stranden is gewoon onzin. Net zoals het onzin is dat het in NL altijd regent. Mijn factor heelveel kan dus in de tas blijven. Vandaag de woonwijk in en de Gunung Dubbs op. Naar boven dus, de wijk die toen dubs heette en nu nog steeds.  Ik loop langs het huis van de familie Rupp, waar mijn moeder nog rijles van kreeg en langs het huis van de familie de Frètes. De onderkant van de het huis op palen is dicht gemaakt. Zonde. Daar speelde ik met Nicky de Fretes in het zand met zandleeuwen, insekten die een soort trechters in het rulle zand maakten om de daarin weggezakte slachtoffers vervolgens soldaat te maken. Wij gooiden een paar zandkorrels in de trechter en dan kwam de zandleeuw met zijn scharen naar boven. Prachtige oud-Indische huizen. Daarna wordt het net zoals toen, een restricted area. Je kunt het “complex Pertamina” alleen met de auto binnen via een controlepost of je zou tussendoor en langs hekken moeten lopen. Laat ik eens netjes zijn vandaag. De djagah (wacht) kiest voor een moment van mijmering. Ik besluit om hem daar niet uit los te rukken. Wie weet welke mooie dromen de man allemaal heeft. Jl. Lombok, fam. Rupp | Best wel pittig naar boven toe. Af en toe even zitten om bij te komen en een slokje water te nemen. En te kijken, vooral kijken! Doorkijkjes tussen de bomen naar de baai, doorkijkjes naar boven. Ik zoek naar bomen, bomen waar ik in kan hebben gezeten. Dat is moeilijk; hoever kan de herinnering gaan! Dan de jalan seram, waar ik op nummer 92 en 94 heb gewoond. De bewoner van 92, dr. Aleks van het Pertamina hospital, is niet thuis. Dat vertelt zijn buurvrouw, mevrouw Rinny Mieke Lontoh. Zij werkt op het financial department van Pertamina. Haar ouders werkten al voor Pertamina, in het ziekenhuis. Haar grootouders hebben nog voor de BPM gewerkt. Zij is heel tevreden over de huisvesting van Pertamina en de facilitering, vertelt zij mij ongevraagd.  | |  | |  | | Jalan Seram | | Jalan Seram 92 | | Mijn slaapkamer op Jalan Seram 92 |
 | |  | |  | Met de buurtkinderen op de foto | | Jalan Seram 94 | | De yerricans |
Achter het hek, dat er nog steeds staat, geen bush meer maar een kampong. En illegale doorgangen in het hek. Rinny vertelt dat die huizen zonder vergunning zijn gebouwd en dus geen aansluiting op de waterleiding hebben. Dat vindt zij zo zielig (kasian) dat zij de bewoners van haar laten tappen. Zij betaalt er toch niet voor. Naast haar huis ligt een tuinslang en staan yerricans. Dat moeten we uitgebreid op de foto. Zelf heeft ze maar twee kinderen maar de rest, een stuk of zes, zijn kinderen uit de kampong die op min of meer permanente basis in en rond haar huis spelen. Ik moet verder, naar de jalan sapurua, het laatste huis vandaag op de foto slingeren. Ook daar is niemand thuis. Het is een islamitische feestdag en wel eentje van het soort dat iedereen er op uit trekt. Rinny niet, zij is “protestan” en kerkt in de Pniël kerk. Ga ik niet meer langs, wordt te laat en te lang en heb ik ook niet zo veel mee. Verder omhoog, langs het huis aan de jalan saparua op weg naar de watertoren, die geen toren is maar een stalen tank op het hoogste punt van Balikpapan. Genieten en herkennen, het uitzicht over de baai en de raffinaderij.  | |  | |  | | Garages met sirap, hardhouten spanen. Vrijwel overal vervangen door dakpannen | | Baai | | Raffinaderij |
Ik loop langzaam en genietend de dubbs af naar beneden. Daar besluit ik een bemo te nemen naar het hotel. Niets over de prijs geregeld dus hij vraagt mij 10.000 rupiah. Ben ik toch zomaar eventjes 60 eurocent kwijt voor een taxi! Ik ga mijn pech wegdrinken met es djeruk. Uiteraard een hapje rijst erbij.
 | |  | v.l.n.r.: tante Cisca, Peter Heijman, mama | | v.l.n.r.: tante Cisca, Peter Heijman, mama, papa, Willie Heijman |
| van | Jos Heyman <josheyman@hotmail.com> | | aan | wimwenselaar@gmail.com
| | datum | 31 maart 2009 14:03 | | onderwerp | Oude fotos uit Balikpapan | | verzonden door | hotmail.com | |
| | |
Hallo Wim
Ik heb jou e-mail adres van Aat Vermeer gekregen. Net zoals Aat ben ik een ex-Balikpapan jongen - zelfde lichting.
Toen ik vandaag wat fotos uit mijn vader's foto album scande, kwam ik de bijgesloten fotos tegen waar ik denk dat jou ouders opstaan gedurende een bal in de soos in November 1953. Mijn vader (Peter Heijman) is de piraat, mijn moeder (Willie Heijman) de cowgirl terwijl de harem dame Ciska Dickman is - wel dat staat op de achterkant van de fotos.
Met groeten
Jos Heyman
Riverton, Australia
| |
|
Balikpapan, 30 december 2008
Vandaag maar eens een relax dag in de zin van niet gaan lopen. Ik wil naar Panorama heuvel en kampong bahru en dat is aan de andere kant van waar ik nu zit (Klandasan) en te ver om zomaar te lopen. Dus met de taxi van het hotel. Langs de haven, eerst langs de plek waar altijd de buginese prauwen lagen. Die kan ik niet zien omdat die aan het oog onttrokken worden door containers, Jammer. Balikpapan is een zeer welvarende stad vanwege de olie. In “mijn tijd” ging dat simpel met jaknikkers, nu staan er voor de kust tientallen platforms. Enfin, het gaat ze dus goed en daarom wordt er flink geïmporteerd. Van alles. Was vroeger ook al zo. Groenten en zo werd toen ingevlogen vanuit Java met een BPM vliegtuig, een Dakota met het “kenteken” PK-AKF. Met datzelfde vliegtuig gingen wij trouwen ook op vakantie naar Java of naar Jakarta voor groot verlof naar Holland. Het Pertamina terrein is afgesloten, dus niet langs de tankers die er liggen. Met een nieuwe weg om de raffinaderij heen. Panorama heuvel. Niets veranderd. Eigenlijk is dit niet te geloven; het eerste huis waar wij in Balikpapan woonden (van 1949 tot 1952), een huis van voor 1940 maar in een staat alsof het vorig jaar is opgeleverd. Alsof wij net vertrokken zijn.  | |  | Panorama heuvel | | nummer onbekend |
Ik laat mij verbaasd en verdwaasd rond rijden. Af en toe de auto uit voor een foto. Door Parkesiet, de wijk waar toen de “lokale” employees woonden. Door naar de technische school waar mijn vader directeur was. Ik had al gehoord dat die verplaatst was maar wat ik aantrof waren geen lege gebouwen maar een complete bouwval. Gedeeltelijk van het dak ontdaan. Lampen wiebelden zachtjes in de wind aan het stalen geraamte. Het embleem van de school dat mijn vader ontwierp zat nog aan de voorgevel, echter grotendeels aan het zicht onttrokken door de takken van de tegen de gevel staande boom. Nog even ging het door mijn hoofd…. Dan maar die boom in? Maar op tijd werd ik wijs. Geen voortijdig einde aan een reis voor een enkele foto. Het embleem is op de foto zichtbaar, maar je moet het weten. | | | | | | Beschrijvende tekst | | Beschrijvende tekst | | Beschrijvende tekst |
 | |  | In de cirkel het nog net zichtbare embleem | | Het embleem in goud |
De chauffeur kende de school, want twee van zijn oudere broers hadden daar op school gezeten. Later, weer terug in de auto, vertelde hij dat zijn moeder ook voor blandah’s had gewerkt als kokkie, op de gunung dubbs. Aardige mensen die blandah’s had zij hem geleerd. Niet zo hard als japanners waar zij ook voor had gewerkt. Hij mocht ze wel die blandah’s. Ik keek hem van opzij aan, mij koesterend in zijn onwetendheid van de geschiedenis en daarmee over de ware aard van die aardige Hollanders. Terug langs en door Volker dorp. Daar woonden mensen van Volkers aannemingsmaatschappij (nu Volker wessels Stevin) die voor de BPM/Shell werken uitvoerden. Het heet nog allemaal zo; volkerdorp. Niemand weet meer dat het een NL aannemer was. De chauffeur heeft een goed oog voor NL architectuur en weet de NL gebouwen precies aan te wijzen. Hier betekent dat kwaliteit. Ja, ja, die Hollanders, de beste in de hele wereld in voetballen en dijken bouwen. Dat weet hij zeker. Het levert hem een leuke fooi op. Aan het eind van de middag pakken en naar Sepinggan, het vliegveld van Balikpapan. Terug naar Surabaya en Bali |
|
| |
|
